In 2020 kwam en overwon ze; de Brits/Japanse Rina Sawayama was met SAWAYAMA ineens de “talk of the town” en dit debuutalbum kreeg wereldwijd lovende kritieken. Nu, twee jaar later, is daar dat verwachte vervolg dat door enkele eerder uitgebrachte singles al min of meer aangekondigd was.
Wat verfijnder
Hold The Girl is de titel van het tweede album van Rina Sawayama. In Japan geboren, in Londen opgegroeid waarbij haar alleenstaande moeder een belangrijke rol heeft gespeeld want financieel was het niet altijd even makkelijk. Politiek gestudeerd aan Cambridge maar toch gekozen voor het muzikale avontuur zorgden voor enkele hobbels op het pad van de 32-jarige Rina, die ook nog een activiste is binnen de queer-gemeenschap. Het indrukwekkende debuut was al doorspekt van invloeden uit de 90’s en de jaren 2000 en op zich herhaalt ze dat kunstje op Hold The Girl opnieuw. Alleen worden op dit tweede album de accenten wat anders gelegd en klinkt het geheel wat verfijnder.
Een ijzersterk team van producers
Het album opent met het meanderende ‘Minor Feelings’, een mooie korte ballad waarbij Rina meteen haar prachtige stem etaleert. Maar de mooie ballad is veel meer dan alleen een mooie melodielijn want de tekst is alleszeggend; ‘All my life I’ve felt off of place’ zijn de woorden waarmee ze de aan de wereld duidelijk maakt dat ze jarenlang gebukt ging onder gevoelens van eenzaamheid en het “anders dan anderen zijn”. Vervolgens zijn daar een aantal tracks waarmee Rina bewijst een ijzersterk eigentijds popalbum te kunnen maken; de titelsong is een prachtige mix van stuwende beats en invloeden uit de 90’s, het pakkende ‘Catch Me In The Air’ gaat over de relatie met haar moeder en ‘This Hell’ is dé hit-in-de-dop op dit album met een subtiele verwijzing naar Shania Twain (‘Let’s Go Girls” is de openingszin….). Overigens wordt Rina op Hold The Girl wederom bijgestaan door het succesvolle team van producers waarmee ze ook op haar debuut samenwerkte en gaat de vergelijking met divas als Katy Perry, Taylor Swift en Brittney Spears moeiteloos op.
Een stukje zelfreflectie
Op het middelste deel van Hold The Girl durft Rina wat meer te experimenteren zonder heel ver buiten de lijntjes van Y2K-trend te kleuren. ‘Holy (Til You Let Me Go)’ zou ook door Lady Gaga gezongen kunnen worden, ‘Imagining’ is een stukje onvervalste Britse Hyperpop en met het nerveuze ‘Frankstein’ doet ze nog aan een stukje zelfreflectie (“I’m trying to be normal but trauma is immortal”). En zo klinkt Rina op Hold The Girl misschien wel zelfverzekerder dan ooit en dat is absoluut haar verdienste. Maar het is niet allemaal powerpop dat we horen. Luister maar eens naar het akoestische en zeer persoonlijke ‘Send My Love To John’, één van de absolute hoogtepunten van het album. Ook het met romantiek doorspekte ‘Forgiveness’ blijft boeien en het spookachtige ‘Phantom’ is simpelweg adembenemend mooi. Bij de afsluiter ‘To Be Alive’ wordt nog maar eens nadrukkelijk gebruik gemaakt van metaforen en worden door Rina nog één keer de registers open getrokken tot een opzwepend, dynamisch popnummer. Hold The Girl is een eigenzinnige, eigentijdse popplaat geworden waar Rina al haar talenten met ons deelt. In de tijd van afspeellijstjes op Spotify is dit album een welkome verandering want dit is bij uitstek een album om in zijn geheel te beluisteren. Een album voor de jaarlijst van 2022. Veel luisterplezier.
