De Amerikaanse rockers weten hun dertiende album in verschillende uitvoeringen op de markt te brengen. Op vinyl is het in het paars, blauw, roze verkrijgbaar en kent alle kleuren van de hoes. Het album verschijnt ruim een half jaar later dan het Unlimited Love album waarmee de band de festivaltournee heeft gevierd.

Met het nieuwe album weet de band verschillende stijlen in de RHCP sfeer te gieten. Van de jazz van ‘My Cigarette’ naar de bekende funk stijl van ‘Afterlife’ die we van de band kennen. Inmiddels  zijn het openingsnummer ‘Tippa My  Tongue’ en de tribute tot Eddie van Halen als ‘Eddie’ op single verschenen. Dat is dan inclusief een vette gitaarsolo van  gitarist John Frusciante. Dit doet hij nog even over in ‘Afterlife’. Toch zijn de songs in de stijl van Frusciante geschreven. De stijl van deze band die we kennen van de hit albums als Blood Sugar Seks Magik,  Californication en Stadium Arcadium. Zijn gitaarspel is tegenwoordig gerelateerd aan de sound van RHCP. De sound van popsongs als  ‘Handful’, ‘Reach Out’ en het relaxte toetsen nummer ‘La La La La La La La’. Natuurlijk weet Flea zijn bas weer stevig onder handen te nemen en mooie baslijnen te produceren in o.a. ‘Peace and Love’.

Tekstueel gaat Kiedis de hele wereld over en komen er vele steden voorbij. Hier zijn de maatschappelijk thema’s in verwerkt. En weet Chad Smith met ‘The Drummer’ een centrale plek in te nemen.

Het is dan ook een vertrouwd Peppers album geworden. Geen uitspattingen naar het verleden, waar deze funkadelic crossover rock produceerden. Geen Josj Klinghoffer albums maar meer ontspannen in de sound zoals het ‘Bag of Grins’. Het gevaar hiervan is dat de album te lang gaan duren zoals het Stadium Arcadium album. Zeker wanneer we het vorig album hier aan toevoegen, dan is er veel productie, maar is de sfeer veelal het zelfde.