Vanaf de eerste klanken van het nieuwe album van Rats of Rafts wanen we in de begin jaren 80. Daar waar de vleermuizen wave hun intrede deden. Het wordt nu gelabeld als gothic postpunk new wave. De band uit Rotterdam heeft goed geluisterd naar de albums van Joy Division, Talking Heads, Japan en vooral The Cure.

Zo kan het nieuwe album ‘Deep Below’ zo een vergeten album zijn van The Cure. Het is direct herkenbaar met het openingsnummer ‘Afterworld’ en met het ‘Japanese Medicine’ is het pakkend alsof de muziek van Japan een helende factor was van zanger Dave Fagan. Of was het nu Donald Fagan dat als tweede inspiratiebron fungeerde.
Deze muziekstijl krijgt nu meer aandacht dan in 2005, toen de band hun eerste stappen in de muziek maakten. Er volgende  diverse album maar nu is het passender in de tijd. Met het ‘Hibernation’ weet de band dichter bij de band Japan aan te schuren.

De lichte holle zangstijl met veel gain in de sound en licht gitaarwerk is herkenbaar uit de jaren 80. Met wat invloeden uit het oosten en psychedelische  new wave klanken doen oude tijden herleven. Het album is daardoor juist erg boeiend. Het zal een nieuwe schare fans krijgen en een andere generatie zal aansluiten op de sound van toen.

Het ‘Voiceprint’ had a capella kunnen zijn, al is er een opbouwend synth sound onder gezet. opzwepend naar een climax dat niet wordt bereikt. Het lome titelstuk kan als single zo een hit in het buitenland gaan worden. De Nederlandse markt zal zich amper gaan verdiepen in deze kwaliteitsband dat niet op commercie is gefocust. Nee het gaat hier om muziek maken wat je mooi vindt. Dat is de juiste drijfveer waar we van houden. De rest komt vanzelf.

Mooi album!