Al meer dan vijf decennia maakt de 75-jarige Randall Bramblett al onderdeel uit van de Amerikaanse muziekhistorie. Als sessiemuzikant, onderdeel van een begeleidingsband maar vooral ook met eigen werk. Deze week kwam zijn 14e album Paradise Breakdown uit,

5 decennia

In 2020 was Pine Over Needle, de titelsong van het gelijknamige vorige album, één van de mooiste liedjes die dat muziekjaar uitkwam. Nu vier jaar laten is de in Jesup, Georgia, geboren Amerikaan in zijn archieven gedoken en heeft hij nieuw werk geschreven. Bramblett begon zijn carrière in de jaren ’70 als sessiemuzikant en werkte met namen als Bonnie Raitt, Robbie Robertson en tourde met de Gregg Allman Band en Traffic. Door de jaren heen heeft hij een meer dan respectabele discografie opgebouwd en is met name in de VS een zeer gewaardeerde en gerespecteerde singer/songwriter. Bettye LaVette bracht onlangs zelfs een album uit dat volledig bestaat uit nummers van Bramblett en ontving een nominatie voor een Grammy! Het geeft aan hoe groot en tevens hoe relatief onbekend de Amerikaan is bij het brede publiek.

Tenorsax

Met het soulvolle ‘Fire Down In Our Souls’ wordt dit nieuwe album geopend en meteen is het duidelijk dat Bramblett zich omgeven heeft met een aantal klasbakken van muzikanten zoals Steve Mackey, Nick Johnson en Seth Hendershot. Vervolgens pakt de man zelf de saxofoon op bij ‘We Had It All The Time’ en nu is al duidelijk dat de Amerikaan put uit de roots van de Zwarte Amerikaanse muziekhistorie zoals Soul, Blues, Jazz en wat Gospel. Wat de man ook siert is zijn besef dat het leven niet eindeloos is. Zelf zegt hij hierover: “I’ve had the realization that this particular life isn’t gonna go on forever, It’s true that everything ends, but things are still really beautiful, too. I’m healthy. I’m happy. I have a lot to be grateful for.” Als we dan vervolgens naar het funky en swingende ‘Throw My Cane Away’ lijkt het echter alsof Bramblett nog een heel leven voor zich heeft en zich in de bloei van zijn leven bevindt. Ook nu is hij diegene die de tenorsax hanteert.

besef van sterfelijkheid

Bramblett kan putten uit een ongekende ervaring en durft ook op Paradise Breakdown te variëren want hij maakt muziek vanuit zijn hart. Met Nick Johnson op gitaar verschuiven de accenten en krijgt ‘Down In The Wilderness’ een wat mysterieus karakter terwijl hij in de pianoballad ‘The Circus’ die al eerder genoemde sterfelijkheid als thema heeft gekozen (“People I’m not worried / Everything must end / I’m clearing out the old days / Let some new days in”) De doorleefde stem van de Amerikaanse singer/songwriter zorgt voor dat extra laagje en diepgang. Daarna gaat het tempo weer wat omhoog met het met R&B doorspekte ‘Come On’ en vervolgens kiest hij met ‘Round & ‘Round the Sun’ voor een onvervalst stukje Southern Rock. Het album wordt officieel afgesloten met het mijmerende ‘Somewhere In The Sky’ dat door fraai en stemmig gitaarspel kleur op de wangen krijgt.

Bonustracks

Toch krijgt Paradise Breakdown nog een soort van “encore” met een drietal bonustracks waarbij Bramblett bij ‘Everything Is Stolen’ gevoelsmatig het meest buiten zijn comfortzone treedt; de wat meer nadrukkelijk aanwezige keys en het gitaarspel roepen herinneringen aan de jaren ’70-rock op. ‘Will I Ever See The Day’ stond al op een album in 1976 en is afgestoft en opnieuw opgenomen en het album wordt dan met ‘Worried About Money’ definitief afgesloten; waarom deze langzame, met Blues doorspekte track niet als “regulier” is opgenomen is een raadsel want ook hier laat Bramblett nog maar eens horen dat hij ook een begenadigd saxofonist is. Paradise Breakdown is wederom een ijzersterk en boeiend album waar Bramblett moeiteloos diverse genres aan elkaar weeft. Het artwork is fraai, een boekje met teksten bijgevoegd en de albumcover is op zich de aanschaf al waard. Veel luisterplezier!