De psychologische rockband Pond uit Down Under is terug met een nieuw album. De Australische psych-rockers brengen met het album ‘9’ hun negende album uit dat wederom bol staat van dynamische ritmes en energieke synths.

De band onder aanvoering van frontman Nick Allbrook vliegt met opener ‘Song For Agnes’ uit de startblokken. Meteen zijn daar die onnavolgbare ritmes die in combinatie met de doordringende bas en synths hier en daar een wat bombastische indruk achterlaten. Met de opzwepende elektrobeat van ‘Human Toch’ doet de band er nog een schepje bovenop en is daar toch wel dat vertrouwde geluid van de band. Overigens geven ze ons nog wel een aardige post-pandemie thema mee als we ze horen zijn: “I need some human connection / I need some human touch / Been behind these screens so long.”. Waarschijnlijk ligt deze track het dichtst bij datgene dat we van Pond gewend zijn. Overigens waart natuurlijk altijd de geest van die andere grote band uit Perth, Tame Impala, rond als we naar Pond luisteren. Drummer en Multi-instrumentalis Jay Walker is actief in beide bands en ook wordt er met regelmaat door andere bandleden aan kruisbestuiving gedaan.

Dit nieuwe album bevat echt enkele pareltjes. Luister maar eens naar het funky ‘America’s Cup’ met duidelijk eighties invloeden en natuurlijk de al vooruitgesnelde single ‘Pink Lunettes’ dat garant staat voor bijna zes minuten los gaan op de dansvloer inclusief discobal. De nodige humor horen we terug in de tekst van ‘Rambo’ dat ook weer een opzwepend ritme meekrijgt. Voor dit album koos de band wederom een iets andere benadering waarbij jamsessies de kern vormeden en ritmes en grooves richtinggevend zijn. Soms neemt de band spreekwoordelijk de voet van het gas zoals bij het melodieuze en rijk georkestreerde ‘Take Me Avalon I’m Young’ waar we zelfs strijkers terug horen en het doordringende ‘Gold Cup / Plastic Sole’. ‘Czech Locomotive’ mag dan ingetogen beginnen, gaandeweg bouwt de band uit Perth het nummer weer krachtig uit. Met de afsluiter ‘Toast’ laat de band op een fraaie wijze het energieniveau wegvloeien en met dit toch wel romantische nummer laat de band ons wederom sprakeloos en verbaasd achter.

Pond is ook zo’n band die zijn eigen muzikaal universum op een creatieve wijze kleur en vorm geeft. Soms onnavolgbaar, uiterst energiek en altijd spannend. Na het voortreffelijke vorige album Tasmania uit 2019 is dit wel weer een eigenzinnig album dat na elke luisterbeurt beter wordt. Lang leve de “repeatknop”. Veel luisterplezier.