Ze maakten dit jaar hun debuut op het fameuze Glastonbury festival. De psych-pop band Plastic Mermaid is na een afwezigheid van een kleine drie jaar terug met het album It’s Not Comfortable to Grow.
Jaren ’80 invloed
Na enkele singles en EP’s was daar in 2019 het echte debuut met Suddenly Everyone Exploders. Nu, drie jaar later, is de release van dit nieuwe album van de band uit The Isle Of Wight haast geruisloos. Dit tweede volwaardige album opent met de titelsong; een wat donker nummer met niet alledaagse structuren en waarbij ik frontman Douglas Richards er van verdenk ook de Vocoder te gebruiken. Het begint rustig maar na een kleine twee minuten ontbrandt dit nummer dan toch echt. Vervolgens is daar met ‘Girl Boy Girl’ een nummer met een totaal ander karakter en muziekspectrum; uiterst catchy en overgoten met een 80’s synth en DISCO glazuurlaagje is dit wel een heel fijn nummer. Overigens is het dan wel weer grappig om te constateren dat ‘Disco Wings’ dan weer totaal weg blijft van de muziekstijl waarmee je het wel associeert.
Strijkers, blazers en percussie ondersteunen de band
Dat het vijftal zo nu en dan experimenteert wordt al snel duidelijk waarbij de strijkers, blazers en andere gastmuzikanten een belangrijke rol spelen. ‘Disposable love’ brengt een wat “fuzzy”, dromerige sfeer en in navolging van de opener is ook ‘Something Better’ een uitermate melancholisch nummer waarbij we Richards bijna in verdriet horen verdrinken (“I hate my best friend and my best friend hates me…”). Maar het lukt Plastic Mermaids ook om hele fijne popmuziek te maken. Luister maar eens naar ‘It’s Pretty Bad’ dat we misschien wel een ballad mogen noemen of naar het innemende ‘Marbles, Pt 1’. Overigens gaat deze track naadloos over in ‘Marbles Pt 2’ dat weer vele tempowisselingen kent, dansbaar wordt en waar we Richards “I wanna move I wanna dance I wanak my shit to Techno Trance…..” horen zingen. Een ander moment van rust vinden we terug bij het wat excentrieke, maar sfeervolle ‘Environmental’. Dat de band zwaar op de synths en het stemgeluid van Richards leunt is duidelijk en ook bij de sterke afsluiter ’Elastic Time’ weet de band een fijne balans te vinden met het diepe stemgeluid van Richards. It’s Not Comfortable To Grow is een album dat bij elke luisterbeurt beter wordt en waarbij je steeds nieuwe nuances ontdekt. Veel luisterplezier!
