Haar naam is Pitou Nicolaes, geboren in Amsterdam en inmiddels woonachtig in Antwerpen en toch wel één van de bijzondere talenten. Na twee eerder uitgebrachte EP’s en daarna een stilte van vijf jaar is daar nu Big Tear.
Klassieke achtergrond
Dromerig, etherisch, ingetogen, melancholisch en sfeervol zijn zo maar wat omschrijvingen die we kunnen hanteren als we het debuutalbum van de Nederlandse singer/songwriter Pitou beschrijven. Want de geboren Amsterdamse gebruikt haar voornaam gewoon als artiestennaam. Haar ouders namen vanuit alle uithoeken van de wereld lokale muziek mee naar huis maar zelf werd ze al op jonge leeftijd gegrepen door de schoonheid van klassieke muziek. Ze maakte deel uit van een kinderkoor en ontdekte naar eigen zeggen pas rond haar 18e levensjaar de popmuziek. Al die invloeden weet deze Nederlandse alleskunner bij elkaar te brengen in dit bijzondere debuutalbum Big Tear. Toch hadden we al wel wat signalen op kunnen, misschien wel moeten, pikken want ook haar twee eerder uitgebrachte EP’s waren mooi. Maar nu is daar vijf jaar na haar laatste EP dan dat eerste volledige album waarvan we op ESNS al wat voorproefjes hebben gekregen.
Subtiel en afgewogen instrumentarium
Het is haar bijzondere stem die centraal staat en daar om heen wordt het instrumentarium subtiel samengesteld en ingezet waarbij vooral het drumwerk van Mischa Porte en de inbreng van percussionist Frank Wienk deze plaat mede kleur op de wangen geeft. De titelsong is ook de opener en is het meest uptempo nummer én kent het rijkste instrumentarium. Vervolgens zijn daar het wonderschone ‘Angel’, waar Pitou met een haast fluisterende stem diepe indruk maakt en ‘Greed’. Laatstgenoemde is een prachtig voorbeeld van hoe Pitou haar stem met subtiele percussie en harmonieën tot één geheel laat samensmelten met een smaakvolle “jazzy” onderstroom. Eén van de absolute hoogtepunten is ‘Helium’, een nummer waar de door haar zo geliefde klassieke invloeden voelbaar zijn en waar de Nederlandse wordt begeleid door strijkers en een akoestische gitaar. Zo nu en dan zijn de teksten wat filosofisch zoals bij het desolate ‘Devote’, het beklemmende ‘Knife’ of de single ‘Dancer’ die net als de opener wat meer uptempo is en wat Oosterse invloeden meekrijgt.
Emotie zonder dramatisch te worden
Zo geeft Pitou elk nummer zijn eigen lading mee dat vorm krijgt door een steeds weer wisselende mix van instrumenten. Luister maar eens naar het etherisch klinkende ‘Comfort’ waar ineens een fluit geïntroduceerd. Zo blijft Pitou het gehele album trouw aan haar benadering en wordt elk liedje gepromoveerd tot een verhalend luisterliedje. Alles is in balans, alles is afgewogen en heeft de goedkeuring van Pitou zelf. Ook ‘bij de afsluiter, het ietwat zwierige ‘Melody’ dat het verhaal van een verbroken relatie verteld, blijft ze trouw aan de door haarzelf ontwikkelde formule met nu weer een trombone als kers op de taart. Big Tear is een album vol emotie zonder dat het dramatisch wordt. Waarschijnlijk is hier een nieuw talent opgestaan. Veel luisterplezier!
