Het laatste album van Pink verscheen in het begin van de Covid tijdperk. Nu is er een nieuwe album van Alicia Moore Hart. Een album waar haar personal life centraal staat. Een wereld van opgroeiende kinderen en zoeken naar de balans tussen privé en werk.
Op dit album weet ze The Lunineers zanger Jeremiah Fraites te strikken voor het nummer ’Long Way Won’t Go’ en met First Aid Kit maakt een songs wat voor de First Aid Kit fans een herkenbare sound heeft. Met singer-songwriter Chris Stapleton weet het ‘Just Say I’m Sorry’ te schrijven en dat als afsluiter van het album te presenteren.
Is dit omdat ze onzeker is over het gehele resultaat?? Misschien, want de keus van Pink is om de jaren 80 weet terug te brengen in de songs. Naast de single met rollerskates in de clip ‘Never Gonna Not Dance Again’ weet ze met ‘Runaway’ te schuren tegen het Flashdance nummer ‘Maniac’ van Irene Cara. Dit is een prettig ritme en dat horen we terug in ‘Hate Me’, inclusief de digitale beats en de opbouw maar dan wel in een Pink jasje. Daar waar Pink in haar begin carriere verrast met pakkende songs horen we dat de laatste jaren minder terug, maar op dit album is de verrassing helemaal verdwenen. Trustfull in de zin dat je krijgt wat je misschien verwacht, maar we verwachten iets meer buiten de kaders van Pink dat wat we nu voorgeschoteld krijgen.
De intieme songs krijgt hier een titel met ‘Lost Cause’ en ‘Feel Something’, maar het klinkt minder puur en oprecht dan haar songs als het ‘Just Give Me A Reason’, ‘But We Lost’ of het wonderschone ‘Crystal Ball’ uit het verleden. Nee, de live shows zullen wellicht vol staan met de classic hits uit het verleden en is Trustfall een vuller in haar discografie (afgezien dat het album veel verkocht zal gaan worden). Terecht dat ze eindigt met het ‘Just Say I’m Sorry’
Daar waar Alicia met Dallas Green het album onder de naam You + Me heeft gemaakt heeft ze in mijn oren nog geen beter album gemaakt. Een album dat velen is ontgaan, omdat er geen Pink op de hoes staat. Maar meer dan de moeite waard!
