Na twee eerder uitgebrachte EP’s gooit de 24-jarige Phoebe Green het roer om. Op ’02:00 AM” uit 2016.’ en ‘I Can’t Cry For You’ uit 2020 hoorden we een zangeres zoals zij dacht dat het publiek haar wilde horen; op haar eerste volwaarde debuut Lucky Me presenteert de uit Manchester afkomstige singer/songwriter zich zoals ze zich op dit moment voelt.
Op zoek naar een nieuwe muzikale identiteit
De singer/songwriter Phoebe Green uit Manchester heeft haar gitaar dus in de hoek gezet en is op zoek gegaan naar een nieuw geluid; meer pop, minder Indie en wat meer de nadruk op elektroniche elementen. Het eindresultaat is een persoonlijke reis waarop ze ons meeneemt in haar rusteloze verhalen over universele thema’s en waarin ze ons soms ook een donkere kant van zichzelf durft te laten zien en horen zoals bij de titelsong die door de zware synths een heerlijke diepgang krijgt. (“Don’t talk like that / You’re such a brat / Forget I said a word / I’m such a lucky girl”). De ommezwaai naar een wat meer elektronisch karakter wordt bij de opener ‘Break My Heart’ meteen duidelijk; de synths kleuren mooi met haar prachtige stem en zorgen voor een rustig, stemmig nummer met zelfs een vleugje mystiek.
Een hit-in-de-dop?
Als je de eerdere EP’s en Luncky Me op volgorde beluistert hoor je de muzikale ontwikkeling die Phoebe doorgemaakt heeft en hoe ze zich heeft laten inspireren door eigentijdse artiesten als FKA Twigs, Lady Gaga maar ook de Amerikaanse band Haim. ‘Make It Easy’ mag dan bij een eerste luisterbeurt wat oppervlakkig klinken maar als je goed luistert heeft het nummer door zijn gelaagdheid een mooie diepgang. Met het lome ‘Clean’ maakt ze ons deelgenoot van een stukgelopen relatie om ons vervolgens met het wat nerveuze ‘Crying In The Club’ de dansvloer op te roepen. ‘One You Want’, ‘Won’t Sit Still’ en ‘Sweat’ ‘zijn fijne door synths vormgegeven popliedjes en de inmiddels uitgebrachte single ‘Just A Game’ is zo aanstekelijk dat zo maar een hit-in-de-dop kan worden.
Soms ook persoonlijk
Mooi én persoonlijk is ook het wat ‘Diediedie’ (‘If there’s nothing of me, you can’t ever touch me / I don’t wanna die / I don’t know if I wanna get old / I know I’ll wish I would’ve shown off my youthful body’) en op ‘I Wish You Never Saw Me Cry’ klinkt Phoebe zowaar breekbaar. Op het laatste deel van het album vinden we nog het stuwende ‘Leach’ en het mysterieuze maar zeer fraaie ‘I Don’t Wanna Make You Cold’. Lucky Me mag dan qua sound voor velen een verrassing zijn, het is wel een hele fijne. Phoebe Green heeft duidelijk de koers gekozen die ze voor zichzelf heeft uitgestippeld en waarschijnlijk gaat dat voor succes zorgen. Muzikaal wat meer elektronisch, tekstueel sterk en soms persoonlijk waarbij ze regelmatig de “spoken lyric” hanteert. Veel luisterplezier.
