James Hoare is al lang geen onbekende in de deze toch wel bijzondere muziekindustrie. Zijn laatste project heet Penny Arcade en het debuutalbum heeft de titel Blackwater Collage meegekregen.
Een voorliefde voor muziek uit de jaren ’60
Hoare heeft natuurlijk al de nodige vlieguren achter de rug. We kennen hem natuurlijk van Veronica Falls waarmee hij twee albums uitbracht, maar ook vanwege zijn aandeel in The Proper Ornaments, de band die hij samen met Max Claps kleur gaf. We hebben het dan natuurlijk over James Hoare, de Brit die al geruime tijd geleden de metropool Londen verruilde voor de Westlands, het deel van Engeland waar hij ook opgroeide. Hij heeft een voorliefde van alles wat er met name in de jaren ’60 aan muziek geproduceerd. Dat vintage, soms mono-achtig klinkende geluid is iets dat door al zijn projecten al door klonk en op Penny Arcade is dat niet anders. Uiteraard zouden we bijna zeggen. Overigens is de al eerder genoemde Claps, uiteraard zouden we bijna zeggen, ook op dit album van de partij.
Een vleugje psychedelica
Zijn eerdere werk werd altijd wel gekenmerkt door dat wat vintage-achtige geluid, gecombineerd met een bepaalde mate van psychedelica. Dat is op Black Water Collage niet anders en dat wordt al meteen bij de dromerige opener ‘Jona’ duidelijk. Op het wat lome en vederlichte nummer is er wat gitaarspel hoorbaar, wat keys en de bijna fluisterende stem van de Brit. Welkome verrassing is de vocale ondersteuning van Nathalia Bruno die we op meer tracks terug horen. Na deze sterke opener moet je wel je focus houden want de rest van het album toont qua karakter veel overeenkomsten waarbij de zo nu en dan aangebrachte accenten voor de variatie zorgen. Zo is er bij “Don’t Cry No Tears’ ineens die elektrische gitaar die nadrukkelijk aanwezig is, weet hij bij ‘When The Feeling Is Gone’ dat gevoel van nostalgie op te roepen en is er bij ‘Black Cloud’ ineens een slidegitaar die de aandacht trekt.
Dromerig en vintage
Al luisterend krijg je misschien wel het gevoel dat je in een soort van gewichtloos universum rondzweeft. Het is natuurlijk lastig omschrijven maar feit is dat Hoare er in slaagt een hele bijzondere luisterervaring te creëren. Nummers als ‘Want You Around’ en ‘Mr Softie’ zijn oprecht dromerig en ademen de sfeer van enkele decennia geleden maar soms worden de nummers ook wel wat afgevlakt zoals ‘Dear John’ en de wat korte soundscapes zoals ‘Prodigal Son’. Op die momenten is het lastig is om je aandacht erbij te houden. Richting het einde veer je als luisteraar dan toch weer even op bij het mijmerende ‘Dennis’ en de afsluiter ‘One More’ dat door het orgeltje kleur op de wangen krijgt. Black Water Collage is een project dat het muzikale stempel van Hoare draagt, zo veel is absoluut duidelijk. De één zal zich hier helemaal in kunnen verliezen, de ander zal wellicht na enkele tracks afhaken. Evengoed is de wat vintage en van nostalgie doordrongen sound toch wel fijn. Veel luisterplezier!
