Het is alweer ruim 30 jaar geleden dat het iconisch album Ten van Pearl Jam verscheen. Daarna is er door de band altijd een streven geweest om dit album te evenaren. Of is dat ingevuld door de critici en fans. Het idee dat er 11 album nog steeds een heimwee is naar het eerste album is dan ook onterecht. De band van Eddie Vedder weet met de gitaristen Matt Cameron en Mike McCready een basissound te brengen en daarop voor te borduren.

Dat geldt dan ook voor het album Dark Matters. Samen met Rick Ruben weet de band weer een helder product te brengen met enerzijds stevige rock songs als het openingsnummer ‘Scared of Fear’ gevolgd dor ‘React, Respond’. Het zijn de songs waarbij ik altijd wat twijfel heb waarom de band stevige songs blijft produceren. Het kracht ligt tegenwoordig in de melodieuze songs waaronder  ‘Wreckage’ en het mooie ‘Won’t Tell’. Deze songs absorberen je mee in het album alsof we terug gaan naar Ten.
Met de heerlijke popballad ‘Upper Hand’ waar de emotie van Vedder weer mooi in het nummer terug valt, is het Waiting For Stevie waar de gitaristen even helemaal los gaan. Meeslepende solo’s waarbij je kun dromen dat het nummer live al snel een minuut of 8 kan gaan duren. De rockdrive is weer gevonden en dan gaat de band even lekker door met ‘Running’ . Het album eindigt met de popsongs ‘Something Special’, ‘Got To Give’ en de folkrock song ‘Setting Sun’.

Daar waar Dark Matters de rode draad kent om de donker kant van het leven te belicht ontstaat het hier en daar allemaal in het mineur valt. Daar waar Pearl Jam altijd maatschappelijk kritisch getinte teksten kent, leven we nu ook in een wat donkere tijd.

Prima plaat al blijft het allemaal wel wat voorspelbaar.