Twee haar geleden was daar met Devil On My Shoulder het debuut van de Nederlandse Nienke Dingemans. Een EP met slechts zes nummers. Muziekstijl? Americana van de kouwe grond zullen we maar zeggen. Evengoed maakte Nienke indruk en kreeg nationaal veel (media)aandacht.
Het eerste volwaardige album
Nu, twee jaar later, is het tijd voor dat eerste volwaardige album. Ain’t No Hollywood Girl heeft het als titel meegekregen en wederom koos Nienke voor de innige samenwerking met de producers en multi-instrumentalisten Jan van Bijnen en Joost Verbraak. En die samenwerking werpt zijn vruchten af want Nienke levert een erg volwassen album af. En ja, Americana, dat is muziek die we niet vaak door Nederlandse artiesten omarmt zien maar in Amerika juist een ongekend populair genre is. Goed dus om te zien en te horen dat een artiest als Nienke juist deze stijl omarmt waarbij het een mooie bijkomstigheid is dat haar stemgeluid zich als geen ander hiervoor leent.
Americana
Ze opent het album veelbelovend met ‘Hollywood Girl’, een ingetogen nummer waar Nienke als een jonge Lucinda Williams klinkt. Ze mist nog die doorleefdheid in haar stem maar verder is dit wat broeierige nummer een prima opmaat voor de rest van het album. Vervolgens is daar het wat meer uptempo en lichtvoetig klinkende ‘The House Of Lily Jones’ en het wat meer Blues-georiënteerde ‘Southern Way’, waarmee Nienke meteen laat horen zich moeiteloos door die verschillende Amerikaanse muziekstijlen te kunnen bewegen. Natuurlijk horen we Country en Blues terug in deze sterke nummers, maar met ‘Blue Eyed Dreams’ is daar een fijne swingende rockabilly-song die door de blazers nog wat extra karakter meekrijgt.
Enkele smaakvolle, intieme ballads
Halverwege het album is er met ‘Place I Call Home’ een mooi rustpunt ingebouwd. Fraai en smaakvol georkestreerd met strijkers en blazers en een mooi breekpunt op het album. Een Americana album kan natuurlijk niet zonder ballads dus ook op Ain’t No Hollywood Girl vinden we er enkele terug. Naast de al genoemde titelsong is er het fraaie “Bluesy” ‘Late Night Blues’ waar die zo typerende broeierige sfeer van die Zuidelijke staten door onder andere de lapsteel mooi tot uiting wordt gebracht en het gevoelige ‘Last Train To Brooklyn’. Overigens wordt het album afgesloten met een korte, instrumentale “reprise” van dit nummer. Tussendoor is er nog het energieke ‘Outlaw On The Run’ en het wat groezelig en vuig klinkende ‘Thelma & Louise’. Net zoals bij de gelijknamige film voel je de spanning, intensiteit en het feit dat dit verhaal nooit een happy end kan hebben. Ain’t No Hollywood Girl is de definitieve bevestiging dat we ook in Nederland goede Americana kunnen produceren met Nienke Dingemans die met haar typerende stemgeluid bepalend is. Veel luisterplezier!
