Marcus Mumford heeft zijn band weer bij elkaar geroepen. Zijn solo uitstapje was leuk maar dit is wellicht dynamischer en de honger naar succes is te horen op het op album. De band heeft Dave Cbb weer uitgenodigd voor de productie. Hij wist het debuutalbum tot het grote succes te maken. Nu de band als trio met Ted Dwane en Ben Lovett verder gaat ontstaat er ook weer ruimte in de composities.

Het album weet prima te beginnen met ‘Malibu’ en wordt gevolgd door een popsong ‘Caroline’. De bekende folk klanken van het debuut horen we in het titelstuk waar de band met de korte klanken van de mandoline door de folkpop weet te vlechten. Het is dan ook niet voor niks de single geworden. Met Monochrome horen we mee het solo moment. Een klein liedje op gitaar met harmonische vocalen. Het is zeker mooi maar het album breeikte net het moment van Yes de swing zit er weer in! Nu valt het tempo even terug en pakt met het met het heerlijke ‘Truth’ weer op. Dit nummer is lekker spannend, dramatisch  en swingend in een. Dat is waar we naar zochten! Hier is de band op zijn best. opzwepend en dit is zeker een juweeltje van het album en live. Waarna het gelijk weer overgaat naar een klein akoestisch nummer ‘Where It Belongs’ en het mooie ‘Anchor’.

Met Rushmere is Mumford & Sons een weg ingeslagen van mooie liedjes maken en met hier en daar een link met het verleden te leggen, lijkt dat de band de folk-feest achter zich te willen laten. Maar ja daar staat de band wel bekend om. Het album kent zeker mooie songs en wanneer je het verleden van de band knipt met het heden en het zou een andere naam hebben zonder verwachtingen is dit zeker een heerlijk album! ‘Blood on the Page’ ‘Surrender’ en ‘Carry On’ maken het album netje af.

Mooi album !