De 32-jarige Amerikaanse singer/songwriter Molly Burch lanceerde deze week haar vierde album Daydreamer. De inspiratie voor dit meest persoonlijke album tot op heden deed de in Los Angeles woonachtige Molly op toen ze haar dagboeken weer terug vond en de herinneringen aan toen weer springlevend werden.
Alle schroom van zich af
Molly Burch is in Amerika al een verdienstelijk artiest maar in Europa nog relatief onbekend. Toch bracht ze al enkele aansprekende albums uit waarvan First Flower en Please Be Mine op positieve kritieken konden rekenen. Ze groeide in Los Angeles op in een muzikaal gezin en studeerde jazz aan de universiteit van North Caroline in Asheville. Oorspronkelijk lag haar ambitie in een carrière als zangeres maar gaandeweg gooide ze de schroom van zich af en begon ook liedjes te schrijven. Ze ontmoette soulmate en tevens gitarist Dailey Tolliver en hij inspireerde haar en gaf haar het laatste zetje en zo kreeg het debuutalbum Please Be Mine (2017) vorm. Overigens horen we Tolliver ook weer een prominente rol spelen op dit nieuwe album.
Opstandige puber van 13
Het zaadje voor Daydreamer werd dus gepland toen Molly haar oude dagboeken teruglas. Ze was dertien, een opstandige puber en was niet tevreden met zichzelf en sloot zichzelf in haar slaapkamer op en lag dan te dagdromen. Op dit album horen we een Molly die terugkeer naar die periode en muzikaal klinkt het anders dan haar eerder uitgebrachte albums; het klinkt alsof het uit de jaren ’80 komt met ragfijne popliedjes maar ook integer klinkende ballads. ‘Made Of Glass’ is de prima opener en met de ogen dicht ligt een vergelijking met een jonge Madonna op de loer. Nummers als ‘Baby Watch My Tears Dry’ en ‘Unconditional’ roepen dat retro gevoel op met dat laagje vernis uit vervlogen tijden, zonder dat het hinderlijk wordt. ‘Champion’ is zelfs een fraai staaltje van sensuele “Silky-Soul” en zorgt gegarandeerd voor een glimlach op ieders gezicht!
Persoonlijk en openhartig
Zoals gezegd zijn de nummers vaak persoonlijk zoals het wat elektronisch georiënteerde ‘Physical’, het uptempo en dansbare ‘2003’ (“ Was it in my head, was it just my own creation? /Everyone was cool, too cool for me”) en het melancholische ‘Tattoo’ waarin ze herinneringen ophaalt aan een overleden vriend. Zo blijft dit een hele fijne plaat om naar te luisteren, klinkt het hier en daar misschien zelfs lichtvoetig maar overtuigd Molly met haar teksten. Met ‘Heartburn’ verrast ze ons met een onvervalst stukje Soul, compleet met blazers en met de ballad ‘Bed’ sluit ze dit album af; hier zingt ze openhartig over de al eerder genoemde dagboeken en welke emoties hierbij weer boven kwamen drijven. Daydreamer klinkt ondanks de soms diepgaande teksten nergens zwaar of donker en we herkennen ook regelmatig een stukje humor. De strijkers zorgen zo nu en dan voor een vleugje melancholie maar dat past perfect bij de sfeer die Molly Burch op dit nieuwe album weet te creëren. Een plaat die na elke luisterbeurt beter wordt en waar elk nummer raak is en waar je dus ook fijn bij weg kunt dromen. Veel luisterplezier!
