Soms vormt het onverwachte een aangename kennismaking en voelt het aan als een verrassing. Waarschijnlijk kunnen we het titelloze debuutalbum van Molecular Steve tot deze categorie benoemen.
Geen soloproject
Wat oorspronkelijk begon als een vader/zoon-project groeide uit tot een negenkoppige band uit Austin, Texas en de directe omgeving. Dus we hebben het hier niet over een soloproject, ondanks dat de naam Molecular Steve dat doet vermoeden. Nee, gaandeweg sloten ex-bandleden van bands als The Damnations en The Meat Puppets zich aan en zo ontstond dit bijzondere collectief en werd de muzikale bagage van eenieder ingebracht. Resultaat is een gevarieerd album met 14 tracks die bij een eerste luisterbeurt wellicht niet altijd even logisch lijken maar waarvan het eindresultaat toch verrassend en vaak verfrissen is en een coherent geheel vormt.
De band tapt uit verschillende (muzikale) vaatjes
Het album opent met ‘Heavens To Betsy’, de al eerder uitgekomen single, die wel richtinggevend is. Strak drumwerk in combinatie met een evenzo baslijn wordt gaandeweg uitgebouwd tot een aardige meezinger. Vervolgens gaat het energieniveau bij de rocker ‘Last Of His Kind’ verder omhoog, en deze eigenschap loopt wel als een rode draad door het album. Op ‘NDA’ is de synergie tussen drums en elektrische gitaar duidelijk, ‘Clover Boys’ is een heerlijke meezinger, ‘Spent’ roept wat nostalgie op en het soms wat hoekige ‘Just Like I Told Ya’ krijgt kleur op de wangen door het sterke gitaarspel van de frontman zelf. Maar de band tapt uit veel meer vaatjes op dit debuutalbum. Luister maar eens naar ‘Nil Game’ dat een hele fijne gitaarriff meekrijgt en herinneringen oproept aan de gloriedagen van REM terwijl de complexe melodielijn van ‘Agamemnon’ haast Beatlesque aandoet.
Gaat het over jou en mij?
Met nummers als het wat psychedelische ‘It’s On’, het misschien wel wat wereldvreemde ‘Crisis, Patience, Allegiance’ en de prachtige afsluiter ‘Lost In The Weather’ inclusief strijkers bewijst de band diverse stijlen met elkaar te vermengen en absoluut zo nu en dan buiten de lijntjes te kleuren waarbij we steeds een bepaald gevoel van herkenning hebben. Waarschijnlijk dat al die ervaring van de doorgewinterde muzikanten een positieve invloed op het eindresultaat heeft gehad, en dan hebben we het zeker ook over de teksten. Want ook ‘Wolfman’, de tweede single, is voorzien van mooie lyrics waarbij ‘Wolfman’ misschien wel als metafoor voor jou en mij wordt gebruikt….. (“I can see you are afflicted by the moonlight / And I believe you are a complicated man / Though I conceded that we all have secrets we keep airtight / And there are somethings I’ll never understand”). Overigens is dit misschien wel het beste nummer op het album. Dit titelloze debuut van deze (nog) onbekende band is een groeidiamant die vertrouwd aanvoelt maar toch nieuw is. Veel luisterplezier!
