Na een jarenlange stilte is Mojo Man terug. De band is nieuw leven in geblazen en leverde onlangs hun nieuwe album Love & Revolution af.
Wederopstanding?
Moeten we Love & Revolution van Mojo Man een comeback-album noemen of is het de wederopstanding van de talentvolle formatie onder leiding van frontman Marcel Duprix? Feit is dat na een stilte van bijna tien jaar de man terug is met zijn krachtige Soul en Blues-sound dat jaren geleden al het etiket “Balls & Horns” opgeplakt kreeg. Want in 2015 was er al dat debuutalbum dat alom lovende kritieken ontving en de band was op diverse festivals in Nederland te bewonderen. Toch besloot de band uit elkaar te gaan maar nu komt er dus een einde aan deze leegte en Duprix heeft een soort van 14-koppige beweging op gang gebracht waarbij de uitgebreide blazerssectie een belangrijk onderdeel is.
Alom aanwezige blazerssectie
Als je met een dergelijke bezetting de studio in gaat is het niet vreemd dat het geluid als het ware massief klinkt en dat wordt op Love & Revolution ook bevestigd. Duprix is beïnvloed door de muziek waar hij in zijn jeugd naar luisterde en het is dan ook niet vreemd als je een stukje nalatenschap van een naam als Otis Redding in de nummers terug hoort. Het album wordt energiek geopend met de titelsong en de muzikale blauwdruk wordt meteen duidelijk; een alom aanwezige blazerssectie, een stevige ritmesectie en Duprix met zijn doorleefde stem en dat typerende rauwe randje. Vervolgens is er met ‘Happiness’ ruimte voor wat meer nuances waarbij Duprix zich openlijk afvraagt of de wereld wel zo’n mooie plek is om te leven (“In These Days / I Can’t Help To Wonder / Is It All Worth While / To Stop From Going Under”). Het eerste deel wordt vervolgens met de ballad ‘Jealousy’ afgesloten en ook hier voelt Duprix zich vocaal als een spreekwoordelijke vis in het water.
Mojo Man is terug!
Love & Revolution bewijst dat de band alles in zich heeft om nu wel een blijvertje te worden. Het wiegende ‘Some People’ is heerlijk, bij het rollende ‘Sexy Lady’ ontmoeten funk en rock elkaar en bij het misschien wat psychedelisch klinkende ‘Utopia’ laat Duprix zijn stem als het ware “zweven”. Maar er zijn ook momenten van rust en bezinning zoals bij de bluesballad ‘The Losing Blues’ en bij het met Americana doorspekte ‘Before We Forget’, met een meer dan stemmige mondharmonica en resonerend gitaarspel. Voordat het album met het vlammende ‘Revolution’ wordt afgesloten is er nog de gevoelige ballad ‘Seventeen’, één van de hoogtepunten van het album. Met de terugkeer van Mojo Man wordt de jarenlange leemte weer opgevuld want er zijn weinig bands die met een dergelijk concept en massief geluid een krachtig Soulalbum kunnen afleveren en daarnaast uitstapjes naar andere genres maken. Veel luisterplezier!
