De Belgische alleskunner Mauro Pawlowski is terug met een nieuw album. Niet onder één van de vele aliassen die hij ooit gebruikte maar onder zijn eigen naam! Eternal Sunday Time is welbeschouwd, als we Songs From A Bad Hat uit 2001 onder de alias Mauro niet meetellen, het debuutalbum voor deze vijftiger!
Pawlowski wordt als één van de grote ‘mijnheren’ beschouwd binnen de Belgische popmuziek. Of het nu als één van zijn aliassen is of als gitarist/zanger van de formatie dEUS in de jaren 2005-2016, de man maakt al drie decennia deel uit van de Belgische popscene. Toch is Eternal Sunday Time eigenlijk pas zijn popdebuut; hij laat de Zappaëske melodielijnen die we kennen van zijn band Evil Superstars achterwege alsmede andere muzikale curiositeiten en weet met de hulp van producer Jasper Maekelberg (Faces on TV, Bazart) en muzikale vrienden een ijzersterk album af te leveren.
De afgelopen jaren stapelden de demo’s en probeersels zich op en uit meer dan 70 ‘probeersels’ haalden deze elf songs de plaat. Een beetje melancholisch, een beetje “noir” maar altijd met die diepe, donkere stem van de Belg met Italiaanse en Poolse roots. Het album wordt geopend met het loom en zwoel klinkende ‘Always Someone’ waar de Limburger bekent dat er altijd iemand is “To Make The Heart Untrue”. ‘Spotlight’ krijgt mede door de baslijn van Ewen Vernal een wiegende “groove” en doet denken aan de Ferry met zijn Roxy Music en ook ‘Silent Sky’ is weer heerlijk uitgerekt en zou zo maar als soundtrack kunnen fungeren. Maar er is veel meer te ontdekken; luister maar eens naar eens naar het sensuele ‘Leaving Montreux’ en ook bij ‘Out Of The Storm’ zijn er bepaalde delen haast een spoken lyric zijn.
Het titelnummer, een instrumentaaltje van een dikke minuut, is misschien de enige dissonant op het totale album. ‘What It Takes’ krijgt door de stuwende drums en de gitaren op de achtergrond een wat onheilspellend karakter mee en met het dansbare ‘Godmade Trouble’ is daar weer dat geluid dat onmiskenbaar die jaren ’80 groove ademt. En zo blijft Eternal Sunday Drive een boeiend album met Pawlowski in het middelpunt maar waar de meer dan bekwame muzikale vrienden Ewen Vernal (bas), Marc Bonne (drums) en Adriaan van de Velde (keys) met hun bijdragen meer dan een compliment verdienen. Pawlowski gaf eerder in ene interview aan dat de muziek van Robert Palmer van grote invloed is geweest voor het geluid op dit album en dat horen we bij ‘Suspected Man’ duidelijk terug, Ook weer die vloeiende groove met de juiste snelheid waardoor stilzitten lastig is. De afsluiter is mooi en ingetogen; op het relatief korte ‘Playing’ horen we Pawlowski begeleid worden door Adriaan van de Velde op piano en we zien beide heren als het ware in een rokerige nachtclub het applaus in ontvangst nemen.
Laten we hopen dat Mauro meer van dit soort platen gaat maken want dit “officieuze” solodebuut smaakt absoluut naar meer. Hij weet een bepaalde sensuele sfeer te creëren die voor een aangenaam contrast zorgt met zijn toch wat donkere stem. Eternal Sunday Drive is een meer dan geslaagde popplaat geworden. Veel luisterplezier.
