Het is het derde album van deze Amerikaanse singer-songwriter. Opvallend is dat men op het hoesje alvast zet dat het in de lijn van Fiona Apple en Waxahatchee ligt. Maar deze vrouw weet zelf heel goed een eigen sound te produceren.

Met haar dromerig licht stemgeluid gaan de songs als het ‘Bad Eye Opal’ en ‘Easy’. Het zijn songs waar je inmiddels bent ingezogen door de dromerige stem van Allen. De lichte popsongs die vanaf ‘I’m The Same’ het album vullen brengen je in een rustgevende sfeer. Het is dan ook een prima album dat op de achtergrond mee kabbelt. Voor je het weet zijn de songs in je hoofd en is het heerlijk om het album op te zetten gedurende de dag.
Met de country klanken van de violen van ‘LandLocked’ de hoge zangklanken ‘Between Songs’ en ‘Love Comes Back’ is het album al snel voorbij.
Daarna is het snel dat je het album weer opzet omdat het heerlijk in de kamer klinkt, zonder dat het direct de boventoon voert.

Inhoudelijk heeft Allen weldegelijk wat te vertellen en zijn haar verhalen direct en weet ze met haar vorm van zingen het verhaal goed over te brengen. Met gevoel en emotie verteld ze over intense emoties in ‘Red Cloud’ en dat je niet te verliezen hebt in ‘Swinging Doors’.

Een album dat heerlijk is als achtergrond muziek, maar stiekem ook inhoud heeft.