Na het vorige, titelloze album, uit 2022 werd het even stil maar sinds vorige week is de Belgische formatie Marble Sounds terug. Het nieuwe album heeft de titel Core Memory meegekregen en volgens frontman Pieter van Dessel mikt de band nu meer op de buik in plaats van het hart…..

Stuwende en sprankelende synths

Marble Sound werkte sinds het debuutalbum Nice Is Good uit 2010 in een soort vijftrapsraket volgens van Dessel eigenlijk toe naar dat titelloze album uit 2022. Zelf zegt hier hierover: “Ik had het gevoel dat ik met de vorige plaat een punt had bereikt waar ik moeilijk nog voorbij kon gaan”. Maar toch wilde de band nieuwe muziek maken dus werden er accenten verlegd en werd de nadruk van piano en strijkers meer verschoven naar synths en een weelderige popsound. En met dat “nieuwe” geluid maken we meteen kennis bij opener en single ‘An Emotional High; stuwende synths vormen de basis en het melancholische accent wordt nu ook elektronisch gecreëerd in plaats van strijkers. Een knipoog naar het album Five van White Lies zou zo maar op zijn plaats kunnen zijn. Vervolgens keren we met ‘Hear Me Talking’ gevoelsmatig terug naar de jaren ’80 met sprankelende synths en Renée Sys die voor de tweede stem zorgt. Met het ijzersterke ‘If You Would Prove Me Wong Now’ wordt het eerste deel afgesloten. De wat donkere, diepe stem van Van Dessel kleurt perfect bij de dreigend klinkende synths.

Alles in balans én in stijl

Maar Marble Sound blijft het geesteskind van Dessel dus zijn we niet helemaal verrast als hij met de pianoballad ‘Give Or Take A Few’ toch weer terugpakt naar dat geluid dat vertrouwd klinkt. De lapsteel en de tweede stem vormen bij dit mooie, ingetogen nummer de spreekwoordelijke kers op de taart. Met ‘Nothing To Get Over’, het nummer dat volgens van Dessel een soort van startpunt was, zijn we weer terug bij een stukje onvervalste synthpop om vervolgens ons met ‘Not All Is In Vain’ echt te verrassen. Het catchy nummer teleporteert ons met een tijdscapsule terug naar de jaren ’80 waar we onder de discobal op de verlichte dansvloer landen…. En zo blijft Core Memory dus een album waar de band ons blijft verrassen. Luister ook maar eens naar het radiovriendelijke ‘Catch It A Lie’ waar de synths wat naar de achtergrond verdreven worden en het iets meer experimenteel klinkende ‘Keep This Air Inside Of Me’. Alles op Core Memory is in balans en zeker ook in stijl. Ook het artwork (Elke Verschatse) is in stijl met een afbeelding van één van de eerste computers. Van Dessel zag deze op een boek in zijn boekenkast afgebeeld en wist toen ook wat de albumtitel zou worden. Via ‘Said So’, het nummer dat waarschijnlijk de grootste emotionele lading draagt (“I’m waiting for the expected reconciliation / But how the hell am I going to find the patience?”) komen we bij de  afsluiter ‘A Place To Call Mine’; ook hier valt de band terug op een synth-gedreven beat dat na een wat rustig begin steeds meer laagjes krijgt en zorgt voor een voorlopig groots afscheid. Core Memory is nieuw maar op momenten vertrouwd door onder andere de typerende stem van Van Dessel en diverse elementen waardoor we het gevoel krijgen onszelf op een muzikale splitsing te bevinden. Nu al benieuwd naar album nummer zeven. Veel luisterplezier!