De Britse band Manic Street Preachers bljift altijd verbonden met de verdwenen gitarist Richey James Edwards. Het heeft veel met de band gedaan.
Inmiddels behoort de band tot de gevestigde orde en is hun kritische beeld op de wereld veelvuldig en al jaren in de songs terug te vinden. De naam Critical Thinking is voor deze band dan ook toepasselijk.

Het album past in deze tijd. Waar zijn de mensen die daadwerkelijke kritiek geven op wat er in de wereld gebeurd. Is het kapitaal genoeg om het onrecht te bedekken? Wie staat er tegenwoordig nog op voor het onrecht van de mensen die het niet breed hebben? Het socialisme is verplaatst naar het midden en het midden naar rechts en recht naar nog meer rechts, wanneer je het politiek gaan benaderen. Of is het nu zover dat de kritische noot als prediker wordt af geserveerd.

Daarnaast is het Britse deel waar de band vandaan komt, het arme gebied van UK. Misschien is het wat vechten tegen de windmolens voor deze band. Maar dat weerhoudt men niet om heerlijke songs te maken. De opener en titelstuk zet de toon weer scherp. ‘Hiding in Plain Sight’ en ‘People Ruin Paintings’ zijn lekkere songs met catchy samenzang en luchtige popsound terwijl de kritische noot duidelijk is.
Het album is toegankelijk voor het grote publiek, maar gelijk ook wat minder spannend dat wat men op hun vorige albums heeft laten horen. Het is ook niet vreemd. De band weet na 30 jaar toch weer iets moois te maken, zoals de ode van ‘Dear Stephen’ (Morrissey) en ‘My Best Friend’.

Het trio weet toch weer een mooi album te maken en staat dit jaar op het Bospop festival te Weert. Dat is al een reden genoeg om een kaartje hiervoor te kopen.