Sinds haar debuutalbum Dreamland uit 1996 heeft de Amerikaanse singer/songwriter Madeleine Peyroux een respectabele discografie opgebouwd. Haar laatste album Anthem dateert al weer uit 2018 maar onlangs bracht ze haar nieuwste album Let’s Walk uit.
Tweetalig
Ooit begonnen als straatmuzikant in het Cartier Latin in Parijs heeft de Amerikaanse tijdens haar carrière vooral het pad gekozen van coverartiest. Haar album Careless Love met daarop smaakvolle covers van o.a. Bob Dylan en Hank Williams is hier misschien wel het beste voorbeeld van. Voor dit album koos ze echter een andere route, mede ingegeven door de pandemie maar zeker ook aangrijpende gebeurtenissen zoals de dood van George Floyd en alles wat er daarna op gang kwam. Ondanks de soms wat zware thema’s is Let’s Walk dat doorspekt is met Folk- en Jazzinvloeden en eigenlijk aanvoelt als een schijfje vol met “chamberpop”. Het album klinkt warm en vertrouwd en de inspiratie die ze uit de Afro-Amerikaanse muziek haalt is regelmatig voelbaar.
Maatschappelijke thema’s
Producer Elliott Scheiner (o.a. Fleetwood Mac) vormde de doorslaggevende factor bij het besluit om een album met eigen werk op te nemen en uit te brengen. Bij het titelnummer, met duidelijk Doo-wop en Gospelinvloeden, valt Madeleine terug op de marsen die werden georganiseerd na de gewelddadige dood van Floyd (“Let’s walk / Let’s roll / You are the people of my heart and soul I want the world to know”). Ook bij het melancholieke en emotionele ‘Nothing Personal’ raakt ze een ander thema, seksueel geweld tegen vrouwen als we haar “You violate me / I feel you hate me / You say it’s nothing personal” horen zingen. Ook bij ‘How I Wish’, een liedje dat Madeleine bewust heel klein weet te houden, pakt ze nog een keer terug naar de Black Lives Matter beweging.
Huiskamerpop
Maar het ook niet allemaal zwaar en de nummers gaan ook lang niet allemaal over maatschappelijke problemen. Opener ‘Find True Love’ is een fraai, lichtvoetig singer/songwriter liedje, bij het Bluesy ‘Please Come On Inside’ wordt er zelfs door gitarist Jon Herington een “Talk Box” gebruikt en het Jazzy ‘Et Puis’ zingt ze zelfs in het Frans. Na de scheiding van haar ouders woonde ze een tijd in Parijs en haar tweetaligheid benut ze hier heel effectief. Het kan zo maar zijn dat je even wat tijd nodig hebt om aan haar stem te wennen maar gaandeweg besef je dat ze vocaal heel veel mogelijkheden heeft en dus ook volop speelt met haar stem. ‘Me And The Mosquito’ zorgt voor een spontane glimlach en bij ‘Showman Dan’ neemt ons mee naar een Bluescafé in New Orleans en bij afsluiter verrast ze ons met de spoken word-track ‘Take Care’. Let’s Walk is wederom geen commercieel ingestoken album. Omringd door enkele prima muzikanten laat Madeleine Peyroux horen dus ook een album met eigen werk uit te kunnen brengen. Veel luisterplezier!
