Luke Winslow-King – If These Walls Could Talk
De 39-jarige alleskunner Luke Winslow-King bracht onlangs zijn nieuwe album If These Walls Could Talk uit. Samen met zijn vaste band en nog wat gastmuzikanten is dit zevende album wederom een feest der herkenning geworden.
Dominee Charles Hodges op het orgel
Winslow-King woont inmiddels alweer wat Jaren in de provincie in Aragon in Spanje maar werd geboren in het kleine plaatsje Cadillac, Michigan. Op jonge leeftijd leerde hij naast de gitaar ook andere instrumenten te bespelen en vormde op de middelbare school al een eigen band. Hij bezocht de universiteit in Michigan maar ook de muziekfaculteit van New Orleans. In 2008 was daar zijn titelloze debuut en de zanger, gitarist, multi-instrumentalist en schrijver ontwikkelde de afgelopen jaren een eigen geluid. Die sound is meestal een combinatie van de Delta Blues, Roots maar evengoed horen we Jazz-elementen terug. Voor dit album keerde de Amerikaan terug naar Memphis, waar hij zijn muzikale vrienden bij elkaar liet komen waaronder de wereldberoemde gitarist Roberto Loti maar ook de illustere dominee Charles Hodges die Al Green en andere grootheden op zijn Hammond orgel begeleide.
Blues, R&B maar ook soul
Met de al uitgebrachte single ‘Slow Sunday June’ wordt If These Walls Could Talk geopend en naast de gospelachtige achtergrondzang is deze soepele “shuffle” wederom een aangename kennismaking. Winslow-King heeft een fijn rauw, doorleefd randje in zijn stem dat perfect past bij de toch wat broeierige sound van dit album zonder dat de Amerikaan ergens uit de bocht vliegt. Een nummer als Honeycomb’ lijkt zo eenvoudig maar na enkele luisterbeurten moet je deze mening toch bijstellen. Bij het soepel klinkende ‘Don’t Tell Me I Don’t Love You’ voel je de R&B invloeden en is het eerder genoemde Hammond orgel de kers op taart. Winslow-King is een veelzijdig muzikant want met het stuwende ‘Have A Ball’ hij schakelt moeiteloos over naar een stukje stevige Bluesrock en bij de deinende ballad ‘Love At First Sight’ kunnen we zo maar wat Motown-invloeden horen. Overigens zorgt ook hier het Hammond orgel weer voor de perfecte balans.
Don McClean’s ‘Vincent’ maar dan anders
Met het opwindende ‘Watch Me Change’ is daar het nummer waarmee we terugkeren naar de Mississippi Delta Blues en waar Winslow-King nog maar eens laat horen waarom hij een meer dan gemiddelde gitarist is. Zijn stem past perfect bij de John Lee Hooker achtige gitaarriffs en hiermee wordt dit nummer tot één van de hoogtepunten gepromoveerd. Zo nu en dan is Winslow-King ook persoonlijk zoals bij ‘Winds Of Aragon’ dat verwijst naar zijn huidige woonplaats en natuurlijk met de gevoelige ballad ‘Lissa’s Song’; Lissa Driscoll was een markante muzikante uit New Orleans die meeschreef aan enkele songs van zijn vorige album en die in 2017 overleed en dit mooie nummer is een ode aan deze bijzondere muzikante. Op de afsluiter ‘Leaves Turn Brown’ horen we mooi slide-gitaarwerk en subtiele vocale harmonieën die de wat fluisterende Winslow-King ondersteunen. Meest bijzondere nummer is uiteraard de titelsong; Winslow-King herschreef Don Mclean’s ‘Vincent’ in een aangepast arrangement en het is aan de luisteraar om te bepalen of deze cover geslaagd is of niet. If These Walls Could Talk is een erg toegankelijk en smaakvol album geworden waar Winslow-King nog maar eens bewijst dat hij van vele (muzikale) markten thuis is. Veel luisterplezier.
https://www.youtube.com/watch?v=iXhEh_Ux72Q
