Sinds het titelloze debuutalbum uit 2018 van de Amerikaanse Indierock formatie Lo Moon werkt de band gestaag aan hun bekendheid en succes. Vorige week was er met I Wish You Way More Than Luck de release van hun derde album en dit zou wel eens hun definitieve doorbraak kunnen betekenen.
Terug naar die plek met herinneringen
Voor dit album moeten we eigenlijk terug naar de aanslagen op 9/11. De gebeurtenissen van die dag brachten Matt Lowell (zanger, songwriter), Cristana Baker (bas), Sam Stewart (gitaar) en Sterlin Laws (drums) uiteindelijk bij elkaar en Lo Moon werd geboren. ‘Loveless’, te vinden op dat debuutalbum, is het nummer dat op die gebeurtenissen is gebaseerd en geschreven met het gevoel van die dag. Tijdens de pandemie had frontman Lowell het gevoel dat hij moest terugkeren naar de plaats waar hij dat specifieke gevoel voor de eerste keer ervaarde. Hij ging terug naar de campus in Connecticut, maar de gebouwen waren gesloten, behalve een kapel. Lowell pakte zijn gitaar, zette zijn IPhone op de opname stand en werd overspoeld met hetzelfde gevoel als toen hij ‘Loveless’ schreef…… zelf zegt hij hierover: “ Borrowed Hills came out in all of ten seconds,”. Vervolgens stuurde hij deze ruwe opname naar Stewart met de boodschap: “This is the first song on the new record”. En zo ontstond de ijzersterke openingstrack ‘Borrowed Hills’ van dit derde album.
Falsetto stem
I Wish You Way More Than Luck heeft dus een persoonlijke achtergrond en gaat verder over universele onderwerpen als adolescentie, liefde, volwassen worden. Dat de band uit Californië de laatste jaren vlieguren heeft gemaakt wordt meteen duidelijk. Openingstrack ‘Borrowed Hills’ krijgt meteen een onderhuidse spanning mee en de gitaren en synths geven het nummer een wat psychedelisch en dromerig karakter. Vervolgens gaat het tempo omhoog en verandert het karakter bij ‘Waiting A Lifetime’; een grappig detail is dat de titel van het openingsnummer in de tekst is verwerkt (“Take me back to where I began / On these borrowed hills again”). Met ‘Conncecticut’ keren we weer terug naar de herinneringen van Lowell en ook hier is dat psychedelische randje aanwezig en weet de band knap de dramatiek over te brengen. Het nummer kent een mooie opbouw met verschillende tempowisselingen en behoort absoluut tot één van de hoogtepunten. Ook bij het wat rustigere ‘When The Kids Are Gone’ neemt de Amerikaan ons met zijn falsetto stem mee in zijn overpeinzingen (“Run through the hallway to escape who I am / If I only knew how or where to begin”).
The War On Drugs
En dan is er halverwege ineens ‘Water’, een rijk gearrangeerd popnummer waarbij het lastig stilzitten is en er wellicht herinneringen aan Arcade Fire opgehaald kunnen worden. Overigens werd dit album in de studio van Adam Granduciel van The War On Drugs opgenomen, één van de grote inspiratiebronnen van de band. Vervolgens is er het fraaie midtempo ‘Day Old News’ en het bloedmooie ‘Mary In The Woods’ waar de stemmige piano mooi samensmelt met de falsetto stem van Lowell. Dat Lo Moon in staat is om boeiende popsongs te schrijven bewijzen ze met het ruim 6 minuten durende ‘Evidence’; langzaam wordt het nummer uitgebouwd en laagje voor laagje wordt de spanningsboog groter!
Beste album tot op heden
Voordat de band afsluit is er nog een kort instrumentaal nummer, ‘The Chapel’. Muzikaal voegt dit niet zo heel veel toe maar het is wel een hele mooie opmaat naar die afsluiter ‘Honest’, dat een beetje als een “encore” voelt; het klinkt puur en oprecht en er ligt wat minder nadruk op het instrumentarium maar daarentegen mag Lowell zijn vocale kwaliteiten nog eens tonen. I Wish You Way More Than Luck zit muzikaal ongelofelijk goed in elkaar en is absoluut één van de verrassingen van dit muzikale jaar. Lo Moon levert hiermee hun beste album tot op heden af en na elke luisterbeurt ontdek je weer wat nieuws. Veel luisterplezier!
