Het is 1984 als we kennis maken met ‘Rattlesnakes’; fijne, catchy en gedreven gitaarpop die voor altijd een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten en tot op heden de grootste hit is van Lloyd Cole, toen nog met zijn Commotions. Nu, bijna 30 jaar laten, is daar de in Nederland bijna onopgemerkte release van zijn 12e soloalbum On Pain.
Een eigen koers
Lloyd Cole & The Commotions worden in 1982 opgericht en mét de Commotions boekt Cole zijn grootste hits tot op heden; zowel ‘Rattlesnakes’ als ‘Forest Fire’ komen van het Rattlensnakes-album uit 1984. Ook hun tweede album Easy Pieces deed het goed maar in 1987 besluit Cole de band te verlaten. Hij gat op zoek naar nieuwe muzikale uitdagingen waarbij hij artistiek én muzikaal enkele gedaanteverwisselingen ondergaat. Cole gaat voor zover wij kunnen nagaan nooit echt voor het commerciële succes of het scoren van een hit maar kiest veel meer zijn eigen creatieve en artistieke pad. Zijn albums laveren door diverse muziekstijlen waarbij we dan weer gitaarpop, dan weer Folk als invalshoek herkennen voordat hij ook nadrukkelijk flirt met de elektronische muziek. In dat kader kunnen we Guesswork, dat in 2019 uitkwam en overwegend positieve reacties ontving, vermelden. Vanuit dat perspectief is de stap naar dit nieuwe album On Pain dan ook helemaal niet zo groot.
Elektronische sound
Cole kiest dus op On Pain nadrukkelijk voor een wat meer elektronische sound. Dat doet hij o.a. met producer Chris Hughes (o.a. Tears for Fears) en twee voormalige Commotions-vrienden; toetsenist Blair Cowan en gitarist Neil Clark leveren een bijdrage waardoor je haast van een reünie kunt spreken. Waarschijnlijk is ‘This Can’t Be Happening’ misschien wel het meest illustratief; de drie zinnen “ You can’t believe it / It can’t be possible / But it’s happening now” vormen de basis maar de elektronische context en het loopen van de stem van Cole zorgen voor een haast hypnotiserend effect. Maar voordat we bij deze track zijn is er al veel moois gepasseerd. De titelsong vormt de opener en ondanks de soberheid is het meteen één van de hoogtepunten van het album. Vervolgens is daar ‘Warm By The Fire’, het enige nummer waar wat meer gitaren te horen zijn en waar Cole het universele klimaatprobleem ter sprake brengt.
Boeiend, soms minimalistisch maar vooral divers
‘I Can Hear Everything’ is weer pure synthpop waarbij we vleugjes van de sound van A-ha menen te herkennen en waar Cole ineens zijn toevlucht tot de Vocoder neemt. Verrassende keuze want het is juist dat stemgeluid met die Britse tongval van Cole die een sterke troef vormt. ‘You Are Here Now’ is soms een flirt met Pink Floyd en wordt laagje voor laagje opgebouwd en bij ‘More Of What You Are’ is het een samenspel van elektronische elementen en de stem van Cole die voor een perfect evenwicht zorgen. Daarvoor heeft Cole ons nog getrakteerd op het hoogtepunt van het album: met het minimalistische ‘The Idiot’ is er een ode aan Berlijn en een verwijzing naar de periode dat Bowie in deze metropool woonde. (“We’ll move to Berlin / Stop being drug addicts / We’ll cycle and swim”). De afsluiter ‘Wolves’ is wat dreigend en dromerig tot het moment dat Cole met zijn loepzuivere en heldere stem de duisternis doorbreekt. Het ruim zes minuten durende nummer wordt vervolgens stap voor stap, laagje voor laagje uitgebouwd en zorgt voor de staart van On Pain, waar de titelsong voor de kop heeft gezorgd. On Pain is tot op heden dé muzikale verrassing van 2023. Veel luisterplezier!
