De New Yorkse singer/songwriter Lizzie No is na een relatieve stilte van vier jaar terug met haar derde album Halfsies. In een door haarzelf gecreëerd muzikaal spectrum én denkbeeldige wereld en hoofpersonage krijgen we op sommige momenten een spiegel voorgeschoteld.

Een conceptalbum als basis

Haar twee eerdere albums, Hard Won uit 2017 en Vanity uit 2019, konden op positieve kritieken rekenen maar met Halfsies kan Lizzie wel eens hoge ogen gaan gooien. Het album is ontstaan vanuit het idee om een conceptalbum te maken met het idee dat het een videogame is met Miss Freedomland als hoofdpersonage. Ze maakt avonturen mee, leert veel en het spel en daarmee ook het album eindigt uiteindelijk toch met een hoopvolle noot. Zelf omschrijft ze het als: “I think of the character as being chased by what I can only describe as Pac-Man ghosts of white supremacy, moving through the levels of this game.”

Geen perfectie relatie

Gedurende de elf nummers speelt Lizzie op een uiterst creatieve manier met woorden, laat zinnen dansen op pakkende melodielijnen en combineert diverse muziekstijlen. Halfsies opent met de uptempo Folkpopachtige titeltrack, gevolgd door het rustige ‘Sleeping In The Next Room’ waar het hoofdpersonage tot de eindconclusie komt dat ze relatie toch niet perfect is. (“Didn’t notice the canyon gagaping in between us”). Vervolgens zijn er ineens luide elektrische gitaren en een bijdrage van Brian Dunne in ‘Lagunita’ en neemt Miss Freedomland ons mee hoe ze zich onttrekt aan de gevaren van een steeds gevaarlijker wordend land. Het eerste deel van Halfsies wordt met het Americana invloeden doorspekte ‘The Heartbreak Store afgesloten. De warme stem van Lizzie is een constante factor en mede door de Lapsteel krijgt het nummer een meer dan warm karakter mee.

Een spiegel voorhouden

Vervolgens zijn er een aantal nummers waar we Bluegrass, Country en Folk invloeden terug horen en waar de stem van Lizzie misschien wel het mooist tot uiting komt. ‘Deadbeat’ met de melancholieke strijkers, het akoestische ‘Done’ en het prachtige ‘Mourning Dove Waltz’ met een bijdrage van Allison Russell vormen een ijzersterk middensectie. Vervolgens gaat het tempo weer wat omhoog met ‘Annie Oakley’ en wordt met drums, gitaren en de stem van Lizzie het verhaal vertelt hoe je als zwarte zangeres door een staat als Kansas reist….. (“little black girls better move along when the sun goes down in this part of the country”). Lizzie No beschikt over een geweldige stem met veel mogelijkheden en dat horen we op Halfsies nadrukkelijk terug. Op het soepele en wiegende ‘Shield And Sword’ zingt ze ineens weer wat tonen hoger en toont de singer-songwriter, harpiste en gitarist uit Brooklyn nog maar eens haar talent.

Hoopvol

Het laatste deel van dit nieuwe album is muzikaal ook weer uitermate interessant. Josh Grange op pedal steel heeft een belangrijke bijdrage op het wat rockende ‘Getaway Car’ dat voor tegengewicht op dit album zorgt en bij de hoopvolle afsluiter ‘Babylon’ is er ondanks de wat luchtige melodie toch nog een diepere betekenis en een verwijzing naar The Rivers Of Babylon. Het wat gospelachtige, bluegrass achtige nummer zorgt voor een perfecte balans, verwijst nog een keer naar haar ervaring met racisme maar uiteindelijk vindt ze de boot waarmee ze de rivier over kan steken, haar vrijheid tegemoet. (“we pressed the gas and we didn’t look back to glance at Babylon…Born on salty water, babies sing new songs/They feel no shame and they feel no pain away from Babylon”). Halfsies is het beste album van Lizzie No tot op heden. Muzikaal maar ook tekstueel is het een juweeltje om naar te luisteren geworden en getuigt van grote creativiteit. Veel luisterplezier!