De zangeres Lisa O’Neill heeft een reputatie als singer-songwriter in de folk opgebouwd in haar thuis land Ierland. Ze is een verhalen vertellen pur sang. Verteld over haar observaties en verloren liefdes en wat een mens nog meer toekomt.

De kwetsbare stem die de wereld verteld over de angsten van het doodgaan, de juridische zaken en de aarde in ‘The Globe’. Met het titelstuk opent ze het verhaal van de gewenste verandering. En eindigt dit album met ‘Goodnight World’.  Tussen deze songs verteld ze veel, over vogels, misplaatste thema’s en dat je je als schilder alles kunt laten vastleggen.
Toch hebben we hier te maken met een indiesound dat niet helemaal bij mij aansluit. Daar waar Yoko Ono nog een vorm van artistieke kunst weet te vormen, lijkt alsof O’Neill hier naar streeft. De nasale opname sound met uitschieters naar boven in de songs doen denken aan de uitspattingen van Ono. Dat in bijna dezelfde nasale Japanse tongval.  Je moet er eerste even goed doorheen om het te kunnen oppakken en dan heeft het nog wat draaiuren nodig om het volledig optimaal te kunnen waarderen.