Deze week was het dan eindelijk zover. De Nederlandse singer/songwriter Lisa Rietveld, die wij dus hebben leren kennen als Leah Rye, bracht haar langverwachte debuutalbum Symbiosis uit.

Popronde

Op dit moment tourt Leah door Nederland vanwege haar deelname aan de Popronde en daarna is er nog een korte clubtour. De toon wordt met opener ‘Swimming Season’ meteen gezet; vanuit de verte zwelt het geluid van de trombone aan en is er de dromerige stem van Leah. Gaandeweg wordt het nummer knap uitgebouwd door de vaak onverwachte wendingen, waardoor er een hele fijne spanningsboog gecreëerd wordt. Vervolgens is daar het wiegende ‘Oh My God’ waar Leah wat hoger in de registers zit en zo bewijst het Nederlandse talent nog maar eens dat ze met haar stem “goud” in handen heef. Leah Rye timmert al enkele jaren aan de weg als singer/sognwriter en bracht al enkele singles en de EP Elusive uit. In 2018 studeerde ze af aan het conservatorium in Haarlem en de afgelopen jaren is haar muziek door de Nederlandse radiostations opgepikt, En nu is daar dan dat toch dat bijzondere moment van een eerste volwaardig album.

Van breekbaar naar dansbaar

Het knappe van Symbiosis dat Leah nergens door de ondergrens heen zakt. Het album kent genoeg variatie en de nummers kennen diepgang en dynamiek. Luister maar eens naar ‘Growing Into Me’, dat vanuit een soort pianoballad uitgebouwd wordt naar een uiterst dansbaar nummer. Of het energieke ‘The Observer’, dat door de stuwende drums een hele krachtige dynamiek meekrijgt. Daar tegenover staat dan het haast fragiele ‘Small Kid’ waar Leah met harmonieën speelt die door synths omgeven worden. Zelf zegt Leah over dit album: “Symbiosis tells the story of someone who continuously tries to find the balance between herself and her surroundings, while getting the better of her fears by stepping into the light and putting herself first”. Het resultaat van de vlieguren die ze de afgelopen jaren gemaakt zijn horen we nu terug.

Steeds nieuwe perspectieven

Zo blijft Symbiosis boeien en is het een meer dan verdienstelijk debuut dat na elke luisterbeurt weer nieuwe perspectieven opent. ‘The Door’ en ‘No One Listens Anymore’ zijn prima popsongs en met ‘Woman’ wanen we ons op de dansvloer. Hierna krijgt het album een wat rustigere, ingetogen dynamiek. Het bijna akoestische ‘Sit Down’, waarbij Leah het uiterste van haar stem vraagt, is prachtig maar ook het daaropvolgende relatief korte ‘In My Imagination’ is één van de hoogtepunten van het album. Zo wordt ook duidelijk dat Leah’s muziek zich uitstekend leent voor een intieme setting maar zeker ook in een rocktempel begeleid met een full band niet zou misstaan. Het fraaie ‘Symbiosis’ is de terechte titelsong en een opmaat naar de haast beklemmend mooie afsluiter ‘Eve’s Ale’. Symbiosis is een album dat goed in elkaar steekt en waarbij Leah bewijst dat ze naast een bijzondere stem ook het talent heeft om puntgave nummers te schrijven. Een album met internationale allure. Veel luisterplezier!