In 2015 leerde de wereld Khruangbin kennen, de drieman formatie uit Houston, Texas. Met een kern van Drums, Bas en Gitaar ontwikkelde deze Amerikaanse formatie hun eigen, authentieke sound die met recht een wat “vintage” karakter heeft en omgeven wordt door dromerige riffs, groovy baslijnen en strakke drums met regelmatig een wat psychedelische afdronk. Als er al gezongen wordt is dat duidelijk in dienst van de muziek. Vorig jaar stond vooral in het teken van het uitbrengen van Live-registraties met Live in Sydney als hoogtepunt maar nu is er met A La Sala dan eindelijk een nieuw studioalbum.
Terug naar de basis
Inmiddels kunnen we wel vaststellen dat ze een gevestigde naam zijn en dat hun authentieke muzikale benadering de inspiratie vormt voor andere muzikanten en bands. Vrijwel elk concert is in no-time uitverkocht en elke tour trekt meer publiek. Met dit vierde album keert Khruangbin Terug naar de basis, daar waar het allemaal begon. Laura Lee Ochoa zegt hierover: “A LA SALA,’ I used to scream it around my house when I was a little girl, to get everybody in the living room; to get my family together. That’s kind of what recording the new album felt like. Emotionally there was a desire to get back to square-one between the three of us, to where we came from–in sonics and in feeling. Let’s get back there.” En die andere sfeer is duidelijk voelbaar op A La Sala want het contrast met het laatste studioalbum Mordechai uit 2020 is groot. A La Sala is veel meer ingetogen, timide en intiem waarbij bassiste Laura Lee Ochoa, drummer Donald “DJ” Johnson, Jr. en gitarist Mark Speer juist die unieke muzikale benadering van Khruangbin terug laten komen.
Authentieke sound
Het gevoel van A La Sala kan niet duidelijker vormgegeven worden als met de opener ‘Fifteen Fifty-Three; een heel fijne laid-back nummer waar alles waarvoor Khruangbin voor staat te horen is; strakke drums van Johnson die richtinggevend zijn, ondersteund door de basgitaar van Laura Lee en Speer dit met zijn eclectische gitaarspel als het ware vrij baan heeft. Vogelgeluiden vormen de opmaat voor het prachtige, wat melancholieke ‘May Ninth’ waar we Laura Lee in gedempte toon ook wat tekst horen zingen. Want de kracht van deze Texaanse band is natuurlijk de muziek en tekst en zang zijn wat hun betreft ondergeschikt. ‘Ada Jean’ klinkt als een analoge demo en de korte nummers ‘Farolim de Felgueiras’ en ‘Caja De La Sala’ krijgen ook zonder drumwerk een knappe spanningsboog mee.
Vertrouwd en toch zo nu en dan verrassend
Toch zorgen nummers als ‘Pon Pón’ en ‘Juegos Y Nubes’ voor een ongekende energie en hang naar avontuur en met ‘Hold Me Up (Thank You)’ noemen we het nummer dat we haast als een “klassiek” Khruangbin-nummer kunnen noemen. Hoe ogenschijnlijk eenvoudig maar effectief is het midtempo ‘Three From Two’ terwijl single ‘A Love International’ een heerlijke en wat exotische groove de luidsprekers uit laat stromen. Zo is er naast het vertrouwde geluid toch zo nu en dan die verrassing die voor meerwaarde zorgt. Wat dat betreft is ‘Les Petits Gris’ absoluut een schot in de roos; de haast verscholen pianoklanken worden gaandeweg omgeven door wat subtiel gitaarwerk en met dit dromerige meesterwerk(je) komt er een einde aan dit vierde studioalbum. Geef het wat tijd en gun het wat luisterbeurten om in te slijpen want wat je terug krijgt is een fantastisch album. Veel luisterplezier!
