De 36-jarige uit Fredericksburg, Virginia afkomstige singer/songwriter bracht onlangs haar zesde album The Restless uit. Wederom een sterk album vol met elf nieuwe songs waarbij Karen nogmaals bewijst dat ze niet voor niets al diverse muziekprijzen gewonnen heeft.
De nodige vlieguren op haar naam
Binnen de wereld van Americana-muziek is er een nooit aflatende stroom van releases in de VS. Natuurlijk kennen we allemaal de (hele) grote namen maar er zijn ook artiesten die dan misschien geen stadions volspelen maar wél kwalitatief goede albums uitbrengen. Karen Jonas, afkomstig uit Virginia, is zo’n artieste die echt boven het maaiveld uitsteekt. Ze heeft al de nodige vlieguren gemaakt, is in de VS toch wel een gevestigde naam zonder heel groot te zijn en beschikt over de gave om écht aansprekende teksten te schrijven en die te verwerken in mooie, soms gevoelige en dan weer verleidelijke Americana-achtige songs.
Americana, Soul en “gypsy-swing”
Karen opent met het uptempo ‘Paris Breeze’ dat in het begin een beetje aan Amy McDonald doet denken en op een onnavolgbare wijze combineert ze de “couleur locale” uit Parijs in een Americana-song (“We’re breathing lavender and jasmine / And the dust that’s fallen off of some great painting”). Vervolgens is daar het soulvolle ‘The Breakdown’, waar we een wat vrijpostige Karen horen op zoek naar een minnaar en ook bij het rustigere ‘Lay Me Down’ horen we een sensuele en verleidelijke Karen. En zo weet de Amerikaanse al snel alle aandacht naar zich toe te trekken en weet ze het hoge niveau vast te houden. Op ‘Elegantly Wasted’ toont ze vocaal weer een ander geluid met een mooi timbre en de resonerende gitaar van vaste gitarist Tim Bray is de kers op de taart. Bij het Gypsy-swing-achtige ‘’That’s Not My Dream Couch’ is het dan weer lastig om stil te blijven zitten. Zo toont de Amerikaanse singer/songwriter, zelf ook moeder van vier, haar kwaliteiten want ze schreef alles zelf.
Vrouwelijke troubadour
Karen Jonas is dus een echte verhalenverteller, een vrouwelijke troubadour en op The Restless rijgt ze als vanzelf mooie, boeiende verhalen aan elkaar. De eerder uitgebrachte single ‘Rock The Boat’, een wat donker nummer, is ijzersterk en met ‘We Could Be Lovers’ speelt ze de nostalgische troef uit met een nummer dat doet denken aan Joni Mitchell. Met Jay Starling op dobro is daar de prachtige maar ook intense ballad ‘Throw Me To The Wolves’ die het album afsluit. Maar halverwege staat waarschijnlijk het hoogtepunt van het album, ‘Forever’; het is teder, kent een eenvoudige melodie en gaat over het universele thema “liefde” maar in combinatie met de geweldige tekst is dit één van de meest ontroerendste liedjes van de afgelopen jaren. (“Way back when you were my lover / We’d hold hands down Main Street / Stop into a soda shop together / You would buy me a ring / From a nickel bubble gum machine / You’d propose down on one knee / And I’d just laugh ‘cause we agreed / We don’t need that kind of paperwork / When you know it’s real”). The Restless is een evenwichtig Americana-album met melancholie, een soms vrijmoedige Karen, hier en daar wat “swing” maar vooral sterke melodieën en dito teksten. Een naam om met terugwerkende kracht werk van te gaan beluisteren maar voorlopig valt er bij The Restless nog voldoende te ontdekken. Veel luisterplezier!
