Met The Ridge uit 2020 kreeg de Canadese singer/songwriter Julian Taylor de waardering die hij eigenlijk al eerder verdiende. Het persoonlijke, Folk-getinte album kreeg alom positieve kritieken en hij won zelfs de titel “Solo Artist Of The Year”. Nu is daar de opvolger Beyond The Reservoir en wederom neemt hij ons mee naar een periode van zijn leven.
Rock, Fusion, Funk en Folk; Taylor speelt het allemaal
The Ridge mag dan zijn “doorbraak” betekenen, de goedlachse Canadese muzikant met Toronto als thuisbasis heeft de afgelopen twee decennia zijn sporen breed verdiend in de muziek business. We kennen hem uit de periode als frontman van zijn band Staggered Crossing maar ook met zijn Julian Taylor Band maakte hij knappe albums zoals Avalanche in 2019. Of het nu Rock, Fusion, R&B of nu dus Folk is, de man heeft het gewoon in zich. Hij heeft zowel Mohawk- als Cariben bloed door zijn aderen stromen en deze roots zijn belangrijk in zijn leven. Zelf zegt hij hierover: “I come from two strong oral traditions and cultures. One was stolen from their land and brought here, and the other had their land stolen. It’s been an uphill battle ever since, and the fight is far from over…” Ook op Beyond The Reservoir put hij regelmatig uit eigen werk en gebeurtenissen uit zijn leven.
Discriminatie en arrestatie
Het persoonlijke karakter wordt al meteen op de deinende opener ‘Moonlight’ duidelijk als hij vertelt over discriminatie en een arrestatie zonder enige aanleiding. (“I wanted the world to see me but I didn’t want to be me / So I shed my skin and became a restless hollow shadow trying to fit in / handcuffed to the backseat of a policeman’s car / I was arrested a few times but the real crime is all the friends that I buried.”). Vervolgens is daar het akoestische ‘Murder 13’ waarin hij het trieste verhaal verteld over een jeugdvriend en bij ‘It Hurts (Everyone Was There)’ neemt Taylor ons mee naar zijn vroege twintiger jaren toen hij tijdens beginnende successen evengoed foute keuzes had kunnen maken. Wat dat is de rode draad op Beyond The Reservoir; de periode in zijn leven van adolescent naar volwassenheid met alle dilemma’s en levenslessen.
Autobiografisch
Beyond The Reservoir staat dus vol met mooie, ingetogen liedjes waarin hij zijn herinneringen met ons deelt. Het prachtige ‘Wide Awake’ met herinneringen aan zijn ouders zou ik graag door Springsteen gezongen horen worden en met fraai gitaarspel neemt hij ons op ‘Stolen Land’ mee naar de tijd van kolonisatie. Fiddle en drums zorgen hier voor een speciale dynamiek. Het ingetogen ‘I Am A Tree’ is fraai en op het melancholieke ‘Moving’ klinkt de Canadees breekbaarder dan ooit. De akoestische afsluiter, ‘100 Proof’, is een puur Folk liedje en het enige nummer dat Taylor niet zelf schreef. De Canadese songwriter Tyler Elles schreef het en Tayrlor vond het perfect op deze plaat passen. Wie zijn wij om daar iets tegen in te brengen?
Zwarte pagina in de Canadese geschiedenis
En tussendoor is daar nog ‘S.E.E.D.S’, een nummer dat hij schreef nadat de 215 ongemarkeerde graven van inheemse kinderen waren opgegraven. Hij zag een kop boven een artikel met de tekst “ They tried to bury us, but they didn’t know we were seeds”. Het is het meest uptempo nummer van het album maar Taylor slaagt erin om één van de meest zwarte bladzijdes uit de geschiedenis van Canada muzikaal fraai vorm te geven. Zo bewijst Julian Taylor dat hij reflecterend op een andere levensfase wederom in staat is om een prachtig, oprecht en ingetogen album af te leveren. Beyond The Reservoir heeft een echte kop en een staart en is zo’n album dat je als album moet luisteren. Eentje voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier.
