De 46-jarige Amerikaanse singer/songwriter Josh Ritter bracht in 1999 al zijn titelloze debuutalbum uit. Door de jaren heen bouwde hij gestaag aan een meer dan respectabele discografie en Spectral Lines is dan ook alweer zijn elfde album.
Geïnspireerd door grote artiesten
De in Moscow, Idaho geboren Ritter steekt niet onder stoelen of banken dat namen als Dylan, Springsteen en Cohen artiesten zijn die bij hem voor inspiratie zorgen. Het zal dan ook niemand verbazen dat zijn teksten over het algemeen hout snijden en geen aaneenschakeling zijn van woorden die enkel en alleen lekker rijmen. Op dit nieuwe album Spectral Lines staan tien nummers die er voor zorgen dat het album als een echt samenhangend verhaal aanvoelt. ‘Sawgrass’ is de opvallende opener, een “spoken lyric” die gaandeweg door het koor en het instrumentarium ietwat bombastisch wordt uitgebouwd. Vervolgens is daar het ogenschijnlijk lichtvoetige ‘Honey I Do’ waarbij de soepele melodie op een vernuftige wijze de wat lugubere tekst verbloemd. Met het fraaie ‘Horse No Rider’, een smaakvol en ietwat abstract klinkende Americana-achtige track zorgt voor de afsluiting van het eerste deel.
De lijst “100 Greatest Living Songwriters”
Dat Ritter in Amerika alom gerespecteerd wordt, zonder grote hits overigens, blijkt wel dat Paste Magazine de singer/songwriter opnam in de lijst “100 Greatest Living Songwriters”. Zijn album The Animal Years uit 2006 ontving lovende kritieken en is waarschijnlijk zijn best verkochte album. Bij ‘For Your Soul’ vallen gitaar en drums in en dit nummer zorgt voor de nodige energie en met het Folkpopachtige ‘Strong Swimmer’ wordt die dynamiek vast gehouden terwijl het rustige ‘Black Crown’ een prachtige ballad waar we een roestig klinkende gitaar horen. Zo krijg je gaandeweg het gevoel dat Ritter ergens op een schommelbank aan het mijmeren is en dat juist die mijmeringen als het ware de penstreken zijn voor Specral Lines. Luister maar eens naar het fraaie ‘In Fields’ waar Ritter indruk maakt met zijn mooie timbre in combinatie met subtiel gitaarspel.
Ritter neemt ons mee in zijn overpeinzingen
De invloed van Cohen is haast tastbaar op het wat donkere ‘Whatever Burns Will Burn’, maar het is toch echt het ingetogen ‘’Someday’ dat indruk maakt. Deze afsluiter is een fraai stukje Americana waar Ritter zijn mooie stemgeluid combineert met een sterke boodschap voor ons allen: “Someday there’s gonna be justice / Will it be today?” Het meest persoonlijke nummer is waarschijnlijk ‘Any Way They Come’ waar Ritter op de tonen van een orgel en begeleidt door wat backing vocals ons meeneemt in zijn eigen overpeinzingen. (“I came here with nothing, I’ll be gone before long / Tell me, whatever’s left of the breath of a song?”). Spectral Lines is een album dat waarschijnlijk wederom geen hits zal voortbrengen. Wel is het een album waarmee Ritter op een subtiele wijze zijn vaardigheden toont. Het op het eerste gezicht wat abstracte Spectral Lines heeft waarschijnlijk wat luisterbeurten nodig om echt in te dalen maar waarschijnlijk zal iedereen dit album dan ook echt kunnen waarderen. Veel luisterplezier!
