Nog een album waar we op de valreep aandacht aan willen besteden omdat er door de niet aflatende stroom van releases nog geen recensie over gepubliceerd was. We hebben het over 28-jarige singer/songwriter en gitarist Jontavious Willis die met West Georgia Blues zijn derde album uitbracht.
Keb’ Mo en Taj Mahal
Het zal een combinatie van geluk en talent zijn geweest toen Jontavious Willis op 19-jarige leeftijd ontdekt werd door Tah Mahal die hem tijdens één van zijn shows op het podium uitnodigde. Twee jaar later mocht de sympathieke “Bluesman” uit Georgia zelfs het voorprogramma verzorgen van Taj Mahal en Keb’ Mo’; bijkomend effect, Williams trok een jonger publiek aan tot verbazing van de oude rotten. Ook op dit derde album verloochent de Amerikaan zijn afkomst niet. Integendeel, het door hemzelf geproduceerde West Georgia Blues is een fraai staaltje van muzikaal vakmanschap en een blend van Piedmont, Texas en Mississippi Blues. Gevoelsmatig keert Willis terug naar de wat meer traditionele Blues dat vorm krijgt door een overwegend akoestisch karakter met typische “West Georgia”-invloeden.
Terug naar waar zijn wieg stond
Hij opent met de titelsong waarin hij over zijn geboortegrond zingt; met wat “handclapping” en meerstemmige gospelachtige samenzang zorgen ervoor dat de toon meteen gezet wordt. Er bestaat geen misverstand over waar zijn wieg heeft gestaan als we Wiillis “Come on folks and lets take a ride we going down to Georgia on the Alabama side” horen zingen. Vervolgens gaat het tempo wat omhoog met het akoestische countryblues ‘Charlie Brown Blues’ en bij het melancholieke ‘Broken Hearted Moan’ voelen we als het ware de gekwetste ziel van deze Amerikaan. Deze wat ingetogen maar doorleefde Blues vormt het hart van West Georgia Blues en door het album heen is het instrumentarium dan ook sober en is het vooral de stem van Willis die centraal staat en richting geeft. Verder is het album voorzien van een fraai boekje met alle teksten en nog wat inner notes.
Blues, de stem van het hart
De man speelt voortreffelijk gitaar, zowel akoestisch als elektrisch en zo vormen nummers als ‘Rough Time Blues’ en het rockende ‘Lula Mae’ een heerlijk contrast. Met ’Keep Your Worries On The Dance Floor’ noemen we de spreekwoordelijke uitzondering want dit vrolijke nummer is bij uitstek geschikt om jezelf naar de dansvloer te begeven. Als je hier dan weer het ingetogen ‘Ghost Woman’ tegenover zet ontstaat er een zeer divers album waarbij de Amerikaan in een kleine drie kwartier ons een Masterclass “Blues” geeft. Bij ‘Earthworm Basement Blues’ is het fingerpickin’ gitaarspel als het ware voelbaar en krijgen we het idee samen met Willis op een veranda te zitten, ergens op een afgelegen boerderij midden in dat warme Georgia. Met het lome en vuig klinkende ‘Lost Ball’ en het instrumentale ‘Jontavious’ West Georgia Grind’ wordt dit derde album afgesloten. West Georgia Blues klinkt puur, oprecht en Willis geeft je het gevoel dat hij je aan de hand meeneemt daar waar de Blues het best tot zijn recht komt; in die zuidelijke staten van de VS, waar het warm en vochtig is en waar de Blues de stem van het hart is. Veel luisterplezier!
