De Amerikaanse singer-songwriter Jonathan Wilson is niet alleen muzikant. Hij weet al producer van Father John Misty, Dawes en Angel Olsen prachtige albums te produceren.

De man wist als  muzikant te spelen in de tournee bands van Robbie Robertson en Tom Petty en werd de rechterhand van Roger Waters. De multi-instrumentalist tourt gemakkelijk met deze grootheden mee, maar vergeet zijn focus op eigen succes.
Wanneer de man in 2012 zijn album Fanfare uitbracht kreeg hij voet aan wal. Het album scoorde goed in UK en wist in Nederland de hitlijsten te halen. Na Dixie Blur verschijnt het vijfde album Eat The Worm.

Grote diversiteit

Deze grote diversiteit in de muzikale producties horen we terug op het album. Met een Graham Nash achtige song ‘Hollywood Vape’,  een experimenteel orkestraal nummer ‘The Villige is Death’,  in lichtere mate ‘East LA’ en  ‘Lo & Behold’ en een uitdagend openingsnummer ‘Marzipan’. Het lijkt alsof er niet direct een lijn in zit, al het meer de grote diversiteit van wat hij brengt. De 60’s sound komt over je heen met ons “eigen ICEMAN” ‘Wim Hof’ waar met een heerlijke basis van het nummer wordt gelegd.
De teksten zijn persoonlijk en vanuit een ik vorm geschreven waardoor Wilson de centrale plek in het album inneemt. De ode aan ‘Charlie Parker’ is mooi en zijn liefdesliedjes ‘Hey Love’ en BFF zijn kwetsbaar mooi en kent een Beatles achtig sfeertje.

Deze diversiteit krijgt meer een eenheid wanneer je het album meerdere keren beluisterd. De sfeer tussen The Beatles en Pink Floyd is dan duidelijk herkenbaar terug te horen. Mooi gedaan!