Para Llevar is de titel van het derde album van de Amerikaanse alleskunner Johnny Delaware. We kennen hem natuurlijk als bandlid van Susto, frontman van The Artisanals en dit nieuwe soloalbum is een tussenstation van zijn nomadenbestaan als singer/songwriter en multi-instrumentalist.
Solo maar ook bandlid en frontman
In 2021 schreef hij als frontman van The Artisanals misschien wel aan het mooiste nummer van dat jaar; ‘Fear The Fear’ van het ijzersterke album Zia was er eentje voor de jaarlijstjes. Toch kennen wij de in South Dakota geboren en getogen Johnny Delaware vooral als lid van de band Susto en van zijn solowerk. Als jonge, getalenteerde hardloper verdiende hij een beurs maar maakte zijn studie niet af. Met de uitkering van een verzekeringspolis brengt hij zijn debuutalbum Secret Waves uit en met Para Llevar, wat zoveel als “to go” of “to take” betekent, is daar nu zijn derde soloalbum. We horen duidelijk invloeden van de jaren ’70 en de Laurel Canyon sound terug. Na het touren met The Artisanals wordt hij tijdens een trip naar Mexico verliefd op alles wat dat prachtige land te bieden heeft en dit album komt dan ook wisselend tussen verblijven in de VS en Mexico tot stand. Die albumtitel is dan ook niet zo vreemd als je zijn muzikale omzwervingen in ogenschouw neemt.
Aan het verleden ontsnappen
‘Jungle Full Of Ghosts’ is de fraaie opener waarbij de eerste anderhalve minuut Delaware zich op een akoestische gitaar begeleid voordat het andere instrumentarium wordt toegevoegd. En vergis je niet, de Amerikaan bespeelt zo’n beetje alle instrumenten zelf op dit album dus het is met een recht een “One-Man-Band’. Het nummer gaat naadloos over in het atmosferische ‘Running’ dat over het ontsnappen aan ons verleden gaat en waarvan Delaware overtuigd is dat we dat allemaal wel eens proberen. De Mexicaanse invloeden zijn duidelijk aanwezig en het is een ideale track om met een open raampje een roadtrip te maken. Delaware heeft een hele aangename, warme stem en qua sound kleurt hij op dit album mooi binnen de lijntjes maar nergens verveelt het album.
Nomadenbestaan
Alle nummers hebben mooie melodielijnen, niets klinkt overhaast en de stem van Delaware en zijn fijne snarenspel vormen de lijm die alles bij elkaar houdt. Het ingetogen ‘Sad Song’ ademt de jaren ’70, ’Cuation Darlin’ is een heerlijk meanderend romantisch nummer met een fraai stukje mondharmonica en het vrolijk klinkende en met country doorspekte ‘Never Let Go’ is ook een van de pareltjes op dit album. Voeg daarbij het dromerige ‘Darkness’ en je luistert naar een album dat vertrouwd voelt en klinkt. Het instrumentale ‘Incognita‘ vormt een natuurlijk rustpunt en een soort van fraai intermezzo. De afsluiter ‘Mexico City Blues’, gebaseerd op een echte gebeurtenis ergens in Mexico, kent een wat rijker instrumentarium en hier horen we qua stemgeluid voor de eerste keer een iets andere Delaware. Daarvoor is erg nog ‘Stubborn Faith’, het hoogtepunt van het album met mooie gitaarriffs, een pedalsteel en een fraaie bijdrage op trompet van Clay White. Met Para Llevar levert Johnny Delaware een tijdloos album af wat naadloos aansluit bij het nomadenbestaan zoals hij zijn leven wel eens beschrijft. Een prachtig sfeervol album dat absoluut verdient om in jaarlijstjes opgenomen te worden. Veel luisterplezier!
