De Amerikaanse singer-songwriter John Mellencamp is wellicht een van de meest ondergewaardeerde singer-songwriters die gelijk meest inspirerende muzikant is. De man kennen we vooral van de hits ‘Jack & Diane’ en ‘Paper & Fire’.  Mellencamp is muzikaal misschien een mix tussen Bob Dylan en Bryan Adams.
De folkrock albums Scarecrow, The Lonesome Jubilee en Big Daddy zijn nog even mooi.
De folksongs van Trouble No More en No Better Than This  bracht een andere Mellencamp. Met Sad Clowns & Hillbillies uit 2017 en het cover album Other People’s Stuff neemt hij de oude sound weer in de armen. Het recente album Strictly A One- Eyed Jack was een van de betere albums van vorig jaar. Toch liet het Nederlands publiek het links liggen.

Nu is Orpheus Descending het nieuwe juweeltje van de man. Mellencamp weet nog steeds de maatschappelijke problemen in de songs te verwerken. Met een melancholieus melodielijntje klinkt het dramatisch en gelijk pakkend. Zijn ruwe stemgeluid weet de man zijn songs tussen de bovengenoemde artiesten te plaatsen en kent hij de cult status dat schuurt aan een Tom Waits.

Met ‘Hey God’ stelt hij de vragen die velen op deze wereld kennen. Het juweeltje achter de piano is het “Understated Reverence’ waarbij hij nog meer schuurt aan de klanken van Waits. ‘Amen’ , ‘Orpheus Descending’ en ‘Perfect World’ zijn songs waarbij je automatisch naar de tekst luistert alsof het passende luisterpop liedjes zijn.

Het album van Mellencamp mag wat mij betreft weer in de jaarlijstjes terecht komen.