Joe Bonamassa – Time Clocks

De gitaar god van deze tijd is toch wel Joe Bonamassa. De man weet in een korte tijd een grote productie aan albums op de markt te brengen. Naast zijn solo albums ziet hij ruimte om met Beth Hart albums te maken en onder diverse namen een bandalbum te brengen. Toch is zijn blues sound van weleer is waar zijn fans hem mee eren.

Trio

Time Clocks is dan ook een album geworden dat van oorsprong een trio band-opname had moeten zijn. Met producer Kevin Shirley (Iron Maiden e.v.a.) weet Bonamassa weer geheel in de bluesrock te duiken. Samen met zijn vaste drummer Anton Fig (KISS) en Steve Mackey bouwde men de songs op.
Wanneer Lachy Doley met zijn toetsenwerk aanschuift is dat zeker een aanwinst geweest. De songs zijn lekker vol en krijgen met de achtergrond zangeressen weer een heerlijk sausje van soul. Het is inmiddels een bekend recept van de man dat we al op het album Royal Tea hoorden.
Het album kent een intro opening met Pilgrimade, al zijn de eerste songs ‘Notches’ en ‘The Heart That Never Waits’ al lekkere songs dat naar meer smaakt.

Werken naar een climax

Met het titelstuk weet de band een prachtig nummer te brengen dat van een kleine opbouw naar een climax brengt dat de hemelpoort opent en komt tot zijn slepend passend solo terecht om daarna terug te keren op aarde. Dat hij met het juweeltje van het album ‘Mind’s Eye’ nog eens overdoet.
Dat Bonamassa al in de Britse bluesrock sferen is, was al duidelijk en dat hij de liefde voor Jethro Tull niet onder stoelen of banken schuift is hier op ‘The Loyal Kind’ te horen.

Het is dan ook een vertrouwd en goed gebalanceerd album geworden. In de overproductie van zijn albums kan het zijn dat je even afgehaakt bent, maar Bonamassa weet toch een nieuw draai te geven aan zijn sound en daarmee door de tijd blijft evalueren en ontwikkelen. Dat maakt deze plaat ook weer bijzonder.