Gedesiluisioneerd accepteerde Jett Holden enkele jaren een baantje bij het Amerikaanse telecombedrijf AT&T. Tot hij een telefoontje kreeg van Holly G van Black Opry en nu, enkele jaren later, ziet de wereld voor de Amerikaanse singer/songwriter er totaal anders uit en bracht hij onlangs zelfs zijn debuutalbum uit dat veelzeggend de titel The Phoenix heeft meegekregen.
Discriminatie
Holden, oorspronkelijk afkomstig uit West Virginia, heeft het niet altijd makkelijk gehad. Hij groeide op in een muzikaal gezin, zong in koren leerde al op jonge leeftijd gitaar spelen. Op vroeg leeftijd kwam hij uit de kast en dat werd binnen zijn gemeenschap maar lastig geaccepteerd. Toen hij besloot naar Californië te verhuizen om zijn muziek carrière verder vorm te geven kreeg hij te maken met verscholen racisme. Tijdens gesprekken met een label vertelde hij dat hij “Queer” was en dat, in combinatie met zijn gekleurde uiterlijk, past niet helemaal in het plaatje in het toch wel als progressief bekendstaande Californië. Een illusie armer keerde hij terug naar West Virginia, ging bij AT&T werken en in gedachten had hij de muziekwereld vaarwelgezegd. Tot er op een dag een telefoontje van Holly G (oprichter van het Black Opry label) kwam; ze had op Instagram een stukje van een video van ‘Taxidermy’ gezien en wilde met de sympathieke Amerikaan samenwerken. Er volgende een beurs om het nummer af te maken, gevolgd door een single, een EP en nu dus dat debuutalbum dat The Phoenix heeft meegekregen.
Maatschappelijk betrokken maar ook persoonlijk
Holden opent met die al eerdergenoemde single ‘Taxidermy’ dat verhaalt over politiegeweld en geven een inkijkje in het leven van een zwarte, Queer man die opgroeit in één van de zuidelijke staten van Amerika, met alle vooroordelen en problemen van dien. Holden’s muziek kunnen we het beste plaatsen in het Country/Americana-genre maar je hoort door de nummers heen, en ook op basis van zijn vocale uithalen, dat zijn stijl zo nu en dan ook wel richting de Countryrock opschuift. Luister maar eens naar het vinnige ‘Necromancer’ of stuwende ‘Karma’ waar Holden bijgestaan wordt door Cassadee Pope. Zelf omschrijft Holden het als volgt: “Karma’ is definitely Paramore meets Stapleton, while ‘West Virginia Sky’ harkens to my Tracy Chapman and Jim Croce influences.”. Ook bij het uptempo ‘6,5,6, 11’ zijn de rockinvloeden duidelijk voelbaar en is een ideaal nummer om live te spelen.
Country
Maar de stem van Holden kleurt ook heel mooi bij de wat rustigere, indringendere nummers. Luister maar eens naar het overtuigende ‘Perfect Storm’ of het persoonlijke ‘Scarecrow’ waarin hij ons meeneemt naar de periode van zijn “Coming Out”(“Sometimes, it’s better to be miserable than lonely”). Met ‘West Virginia Sky’, voorzien van mooie metaforen, noemen we één van de sterkere nummers en voelen we als het ware zijn urgentie. ‘When I’m Gonna’, met een stemmige lapsteel, omarmt de Country volledig en op deze ballad wordt hij bijgestaan door Emily Scott. Het rockende ‘Backwood Proclamation’, met Charlie Worsham en John Osborne op gitaar, wordt dit meer dan verdienstelijke debuut afgesloten. De albumtitel The Phoenix is misschien wel de metafoor van de wederopstanding van Holden als persoon na zoveel tegenslagen en als zwarte muzikant binnen dit muziekgenre. Bijgestaan door een aantal lokale muzikanten en de Grammy-genomineerde producer Will Hoge is dit album het bewijs dat deze oprechte singer/songwriter uiteindelijk terecht de kans heeft gehad dit album uit te brengen. Een absoluut geslaagd debuut. Veel luisterplezier!
