De Amerikaanse singer/songwriter Jennifer Porter heeft al een heel muzikaal leven achter zich. Klassiek geschoold en door de jaren heen zich ook andere stijlen eigen gemaakt heeft ze inmiddels een meer dan respectabele discografie en muzikale carrière opgebouwd. Met haar negende album Yes, I Do voegt ze een nieuw hoofdstuk toe.
Soul, Roots en Blues
Laten we vooropstellen dat we de vocale kwaliteiten van Jennifer Porter niet ter discussie hoeven te stellen. De Amerikaanse heeft een warm, aangenaam stemgeluid en kan zo’n beetje alle stijlen aan, of het nu Roots, Americana, Blues of Soul is. En dat is ook juist datgene dat we horen op Yes, I Do, het laatste album van deze Award-winnende singer/songwriter die we overigens op dit album ook op piano en het Hammondorgel horen. ‘Before We Call It A Day’ is de fijne, uptempo, swingende en rootsgeorienteerde opener met een fraaie bijdrage van Steve Jankowski op trompet en Doug Dehays op saxofoon. Want we kunnen al snel vaststellen dat Jennifer zich voor dit nieuwe album omringd heeft met meer dan bovengemiddelde sessiemuzikanten.
Honky-tonk piano
De titelsong is geen ballad pur-sang maar meer een midtempo Soulvol liefdesliedje als we Jennifer in de openingszin al “Just One Kiss From You, And I Forgete The Things I Should Do” horen zingen. Met ‘Over You’ komt die ballad er alsnog. Vol hartzeer worden herinneringen opgehaald aan een verloren liefde en horen we de Amerikaanse heel bewust een andere toonhoogte kiezen waardoor dit nummer ook anders aanvoelt. Het album kent acht tracks en brengt ons een aangename blend van Roots, Soul en Americana met nog enkele dwarsverbanden. ‘All I Needed Was You’ is ideaal voor een feestje in de kroeg met een heuse Honky-tonk piano en met ‘Lucky Dust’ (Shining Through) gaan we terug naar New Orleans. Verder kent het album nog twee covers; de prachtige en zwoele Soulballad ‘How Long’ (Leroy Carr) en de old-time klassieker ‘Good Ol’ Wagon’, oorspronkelijk van Bessie Smith.
New Orleans
Jennifer is een veelzijdige persoonlijkheid want naast haar muzikale carrière heeft ze inmiddels ook in tientallen films en series haar opwachting gemaakt. Toch ligt het zwaartepunt op de muziek en als jong meisje leerde ze al piano spelen. Met ‘Don’t Worry No More’ noemen we waarschijnlijk de beste track van Yes, I Do. Jennifer creëert als het ware een sensuele sfeer in een rokerige bar in New Orleans en met haar diepe, warme stem speelt ze als het ware met woorden en tekst. Backing vocals , blazers en George Naha op gitaar zorgen voor de juiste muzikale omlijsting. Op Yes, I Do kinkt Jennifer vertrouwd en de gehele productie is gewoon kwalitatief meer dan in orde, mede door de inbreng van de sessiemuzikanten. Niet vernieuwend maar wel uitermate aangenaam om naar te luisteren. Veel luisterplezier!
