Jason Isbell is terug nadat eind vorig jaar de live compilatie Live At The Ryman Vol. 2 was uitgebracht. Voor zijn nieuwe album Foxes In The Snow kiest hij voor een “stripped-down” akoestische setting die de muzikale basis vormen voor elf nieuwe liedjes.
Eén van de beste singer/songwriters van deze tijd
Jason Isbell heeft niet echt meer een introductie nodig. Hij moest noodgedwongen de memorabele band Drive By Truckers verlaten, overwon personele demonen zoals verslaving en bouwde gestaag aan een indrukwekkende solocarrière, al dan niet met zijn begeleidingsband de Unit 400, genoemd naar een psychiatrische afdeling in een ziekenhuis in Alabama. Daarnaast vond hij de liefde bij Amanda Shires, die als violiste deel uitmaakte van de band, werd vader maar moest ook toezien hoe het huwelijk uiteindelijk niet slaagde en eind 2023 strandde. Muzikaal gaat het Isbell voor de wind en won hij inmiddels 6 Grammy’s en boekte hij met ‘If We Were Vampires’ waarschijnlijk zijn grootste hit. Kortom, de man is meer dan getalenteerd en misschien wel één van de beste singer/songwriter van deze tijd. Met Foxes In The Snow gaat hij een nieuwe uitdaging aan; tien jaar na zijn laatste echte soloalbum Something More Than Free verbleef hij vijf dagen in de Electric Ladyland Studios in New York met een akoestische Martin 0-17 gitaar uit 1940 als enige vriend. Resultaat zijn elf tracks die puur en oprecht klinken en waarbij Isbell ons deelgenoot maakt van zijn overpeinzingen, verdriet, hoop en misschien zelfs wel een nieuwe liefde.
Alsof je samen in een kamer zit
Maar als je denkt dat Foxes In The Snow een “break-up album is kom je dus bedrogen uit. Natuurlijk zijn er nummers waarin hij reflecteert op zijn stukgelopen huwelijk zoals ‘Ride To Robert’s’ en het prachtige ‘Eileen’ waar we hem “Eileen, you should’ve seen this coming sooner / Do I mean to be alone for all my days?” horen zingen. Maar misschien dat hij op ‘Open And Close’ en de titelsong ons wel deelgenoot wil maken van een nieuwe, ontluikende liefde? (“I love my love / I love her mouth / I love the way she turns the lights off in her house”). Waar Springsteen onlosmakelijk met New Jersey verbonden is, is Isbell dat met Alabama, de staat waar hij geboren is. Die diepgewortelde liefde horen we terug in ‘Crimson and Clay’. En zo ontvouwen de elf tracks zich als vanzelf en word je al luisterend meegenomen in de verhalen van Isbell en misschien wel zijn persoonlijke levenslessen. Soms kwetsbaar, teder om vervolgens wat van zich af te bijten maar altijd en overal klinkt het eerlijk. Luister maar eens naar het vinnige ‘Gravelweed’ of het tedere ‘Don’t Be Tough’ dat misschien wel een open brief is aan zijn dochtertje. Een groot deel van de nummers zal ook met een “full-band” prima gedijen maar is wel een heerlijk gevoel om met gesloten ogen deze elf verhalen tot je te nemen en het gevoel te krijgen dat Isbell met zijn gitaar tegenover je zit. Want zo dichtbij komt hij met Foxes In The Snow, dat misschien wel zijn zevende Grammy gaat opleveren. Veel luisterplezier!
