Na het alom geprezen derde album Jubilee van de Amerikaanse band Japanese Breakfast is vanaf vandaag de opvolger For Melancholy Brunettes (& Sad Women) te beluisteren al is bewonderen misschien meer op zijn plaats.
Een Masterclass
Japanese Breakfast is een band maar natuurlijk is frontvrouw Michelle Zauner de grote drijvende kracht die vrijwel ook alle liedjes schrijft. Het vorige album Jubilee was meer pop georiënteerd en betekende de definitieve doorbraak. Het gaf een soort van beklemmend gevoel waarover Michelle zelf het volgende zegt: “Ik voelde me verleid door te krijgen wat ik altijd al wilde / Ik vloog te dicht bij de zon en ik realiseerde me dat als ik doorging, ik zou sterven.” Voor dit nieuwe album kiest de band onder leiding van Michelle dan ook voor een andere sound en trakteert ons op een soort van Masterclass in romantiek waarbij we diverse verwijzingen naar schrijvers, dichters en zelfs Griekse goden voorbij horen komen. En op zich is dat “literaire” element natuurlijk niet echt een verrassing want in dezelfde periode dat Jubilee uitkwam bracht Michelle ook haar zelfgeschreven boek Crying in H Mart uit, dat zelfs bij een kritische krant als de New York Times hoge ogen gooide.
Romantiek van Laurel Canyon
Opener ‘Here Is Someone’ is dan ook meteen richtinggevend; weelderig gearrangeerd met een akoestische gitaar als basis maar verder wordt het laagje voor laagje opgebouwd en horen we strijkers, fluiten en een haast fluisterende Michelle. Enige vergelijking met de romantische sound van Laurel Canyon is op zijn plaats of een typering als barokpop. Resultaat is dat je vanaf de eerste noot meegezogen wordt en het een perfecte opmaat vormt voor de dromerige leadsingle ‘Orlando In Love’. Dit nummer is een directe verwijzing naar de dichter Matteo Maria Boiardo en dit met cello’s omgeven nummer herbergt ook de albumtitel als we Michelle “Orlando In Love / Writes 69 Cantos / For Melancholy Brunettes And Sad Women “ horen zingen. Vervolgens gaat het tempo omhoog, doen de drums en elektrische gitaren hun intrede bij ‘Honey Water’ zonder dat het afbreuk doet aan het meeslepende karakter.
Country met Jeff Bridges?
En zo is er geen ontkomen aan dat je haast gebiologeerd luistert naar dit nieuwe album van de band uit Philadelphia, Pennsylvania waarbij de wat hoge en meisjesachtige stem van Michelle je als het ware betoverd. ‘Mega Circuit’ is haast zwierig en lichtvoetig te noemen, ‘Little Girl’ is verstillend en vertelt over de vervreemding tussen vader en dochter (“Dreaming of a daughter who won’t speak to me / Running for her father coming home”) en ook het akoestische ‘Leda’ is een luisterpareltje. Na dit ingetogen drieluik is het uptempo en met country-invloeden omfloerste ‘Picture Window’ een aangename verrassing en dat Country-sausje horen we ook terug op de ballad ‘Mn In Bars’ waar we tot mijn verrassing naast Michelle de Oscar-winnende acteur en muzikant Jeff Bridges horen. De haast serene afsluiter ‘Magic Mountain’, met nu een verwijzing naar Thomas Mann, zorgt enerzijds voor een gelukzalig gevoel maar anderzijds daalt ook het besef in dat na tien nummers dit hoogstaand stukje popmuziek eindig is. Met For Melancholy Brunettes (& Sad Women) neemt Japanese Breakfast bewust weer wat afstand van het mainstream maar de dromerige, rijk georkestreerde en haast elitaire popsongs die we er voor terug krijgen zijn van een ongekend niveau. Het beste album van dit muzikale jaar tot op heden en absoluut eentje voor de jaarlijstjes. Veel luisterplezier!
