Jane Weaver is al lang geen onbekende meer en heeft de afgelopen twee decennia aan haar eigen stijl en muzikale identiteit gewerkt. Een combinatie van Folk, Elektronica, Rock en dat omgeven met een laagje psychedelica is een omschrijving die passend is. Hierbij moeten we nog de toevoeging maken dat de Britse duizendpoot altijd open staat voor een experimentele invalshoek en haar nieuwe album Love In Constant Spectacle is hier weer een mooi voorbeeld van.
Overtuigend
Met de elektronisch gekleurde en misschien zelfs wel naar New Wave neigende opener ‘Perfect Storm’ wordt dit nieuwe album geopend. Het nummer heeft een fijne groove en Jane klinkt op deze single erg overtuigend en zelfverzekerd. Vervolgens is daar met ‘Emotional Components’ meteen één van de beste nummers van het album. Hier is de stem van Jane weer rustig op een voortkabbelende en op het eerste gezicht eenvoudige melodielijn. Het nummer wordt langzaam opgebouwd en het instrumentarium steeds rijker. Vervolgens pakt Jane met de titelsong weer terug naar de elektronica waarbij gaandeweg de elektrische gitaar een belangrijke rol inneemt en er al wat rockinvloeden verweven worden.
Soms wat experimenteel
Jane Weaver hoeft zich feitelijk niet meer te bewijzen. De inmiddels 52-jarige singer/songwriter en gitariste draait al meer dan twee decennia mee en heeft met haar muziek al heel wat delen van het muzikale spectrum verkend. Ze heeft een grote en trouwe fanbase maar toch is Jane nog steeds niet echt bekend bij het grote publiek. En ook op dit album spreekt ze ons luistervermogen aan met het akoestische en melancholieke ‘Motif’ (“Don’t try to be the light / See the light”), dat weer een mooie tegenhanger is van het wat rockachtige ‘Is Metal’. Tussendoor horen we het donkere en misschien zelfs wel wat experimentele ‘The Axis And The Seed’ voorbij komen en zo is het centrale deel van het album uiterst divers en interessant.
Toch die verrassing
‘Happiness In Proximity’ kent wat jazzy elementen waarbij de drone-achtige ondertoon weer zo’n typische benadering van de Britse is. ‘Romantic Worlds is weer een fijne dagdromer en bij het wat minimalistische maar o zo doeltreffende ‘Univers’ bewijst Jane nog maar eens wat voor buitengewone zangeres ze is. Ze is creatief, heeft een bijzondere stem en weet ook op dit nieuwe album de juiste snaar te raken. Het zou de perfecte album-afsluiter zijn maar Jane Weaver zou Jane Weaver niet zijn als er toch geen verrassing zou komen. Trommels en een orgel zorgen voor een haast middeleeuws muzikaal tafereel bij ‘Family Of The sun’ waardoor ze alsnog met een diepe buiging afscheid neemt. Love In Constant Spectacle is weer een mooi nieuw hoofdstuk in de rijke carrière van Jane en wederom een sterk album. Veel luisterplezier!
