Haar debuutalbumn Felony Blues werd goed ontvangen en met diens opvolger Neon Blues maakte de Amerikaanse singer/songwriter Jaime Wyatt zelfs indruk. Deze week kwam haar derde album Feel Good uit waarop Jaime ons wederom meeneemt in haar verhalenwereld en ons muzikaal verrast.
Heerlijke Memphis Soul
De eerste twee album waren vooral Country en Americana georienteerd. Jaime is ongelofelijk getalenteerd en gezegend met een uniek stemgeluid; hoog, laag, het maakt niet uit en vaak klinkt haar stem een beetje hees. Op haar eerste twee albums was ze openhartig over haar verslaving en de tijd die ze in detentie moest doorbrengen. Feel Good is qua songwriting een logisch vervolg want ook nu reflecteert ze regelmatig op haar persoonlijke leven maar muzikaal durft ze ook nieuwe wegen te verkennen. Want onze wenkbrauwen gaan als vanzelf omhoog als we de eerste klanken van opener ‘World Worth Keeping’ horen. Geen Country of Americana maar ondersteund door een fraai orgel is het juist dat typische Soulgeluid uit de zuidelijke staten van de VS dat ons omarmt. Jaime klinkt als een jonge Dusty Springfield en in deze Memphis Soul track bespreekt ze het wereldwijde klimaatprobleem met ons als we haar “Mother Nature is raising her voice, by hurricane, fire and wind” horen zingen.
Roerig verleden
Vervolgens is daar de wat rustigere titelsong maar ook hier speelt Jaime de Soul-troefkaart. Strak drumwerk, een subtiel orgel en knap gitaarspel zorgen voor een uitgebalanceerde laid-back track. Langzaam maar zeker hoor je de nuances op Feel Good verschuiven zoals bij ‘Back To The Country’ waarbij ze nog een keer terugkijkt op haar tijd die ze in detentie doorbracht (“Sixteen months in detention / By god, it’s been a long long time”). Een vergelijking met de Southern Rock-sound van Lynyrd Skynyrd is misschien wel voor de hand liggend. Vervolgens is er nog het lichtvoetige en catchy ‘Love Is a Place’ en de met R&B en Soul doorspekte ballad ‘Hold Me One Last Time’ voor we getrakteerd worden op de hartverscheurende ballad ‘Where The Damned Only Go’. Naast Jaime absoluut credits aan gitarist Ryan Smith.
Grateful Dead
De enige cover op het album, ‘Althea’, vormt een soort van breekpunt op dit derde album van de in Nashville woonachtige Jaime. Oorspronkelijk van The Grateful Dead is deze versie meer dan geslaagd en heeft voor Jaime een persoonlijke betekenis. Bij ‘Fugitive’, een nummer over een wapenincidient zoals zo vaak in de VS, kiest Jaime voor een meer Americana geluid en met Ain’t Enough Whiskey’ zijn we terug in Countrysferen. Geoff Queen op pedal steel en een vocale bijdrage van Burch Walker zijn de kers op de taart. Met ‘Jukebox Holiday’ noemen we nog één van de hoogtepunten. Het aanstekelijke nummer klinkt ogenschijnlijk eenvoudig maar omringd door de meer dan prima muzikanten promoveert Jaime met haar geweldige stem dit nummer tot misschien wel het beste van het album. Samen met producer Adrian Quesada (Black Pumas) is Jaime erin geslaagd om een ijzersterk nieuw album af te leveren waarin ze muzikaal haar horizon durft te verbreden en waarbij ze met haar zangkwaliteiten ons nog maar eens overtuigd. Veel luisterplezier!
