New Wave of British Heavy Metal was een term waarmee Britse bands als Saxon, Judas Priest en Def Leppard een stroming veroorzaakten. Iron Maiden is nu één van de populairste bands van deze scene en weet met hun liveshows en Eddie de mascotte een hele schare fans over de hele wereld te verzamelen.
Dat betekent dat er altijd veel getourd wordt. Met een eigen vliegtuig, waar drummer Nicko en zanger Bruce de piloten van zijn (zie de erg leuke film!), weet de band snel te schakelen. Zo kon men tijdens de tour van Book of Souls de songs schrijven en door ontwikkelen. Men vloog terug naar de studio om op te nemen en vervolgens weer terug om verder te touren.
Het is een werkwijze die de band al jarenlang doet en het is dan ook niet vreemd dat dit album al in 2019 voor het grootste deel is opgenomen. Toen kwam Covid-19 en had de voormalig schermer, die bijna de olympische spelen haalde, een verdrietig jaar. Na zijn scheiding in 2018 verloor hij vorig jaar zijn vrouw door een ongeluk. Nu leeft hij met zijn nieuwe vrouw in Parijs waar dit album dan ook is opgenomen. Tactisch te werk gaan in deze hectische wereld zal hij gedacht hebben en zo is Senjutsu (tactiek) (戦術) de titel van het album geworden.
Het album kent vooral herkenbare songs van Iron Maiden zoals we hen kennen uit de jaren 80/90. Is dat verrassend?? Ja, een beetje wel, omdat de heren de afgelopen jaren wat uitstapjes maakten en met The Book of Souls van 6 jaar geleden, The Final Frontier uit 2010 en A Matter of Life and Death uit 2006 niet de beste albums van de band wisten te producen.
Hoewel ‘Brave New World’ en ‘Dance of Death’ niet door iedereen goed werd ontvangen, zijn dit muzikaal sterke albums. Toch deed de band vermoeden dat ze weer stevig moesten zijn en zo werden deze vervolgalbums ook gebracht. Al corrigeerde men dit ook telkens met een live of verzamelalbum.
Met de singles The Writing on the Wall en Stratego hebben we weer mooie Maiden titels te pakken en de bekende riffjes doen hun werk. Het titelstuk en openingsnummer van ruim 8 minuten is een prima start. Het stemgeluid van Dickinson is nog goed en de gitaren wisselen elkaar weer als vanouds af. Een van de hoogtepunten is het bijna 10 minuten durende ‘Lost in A Lost World’ waar de kracht van de tekst en de muziek elkaar optimaal vinden. Het refrein is aan het einde wat matig te noemen alsof dat stukje ertussen moest worden geplakt. Al weet de band dit verhaal met tekst en muziek weer prachtig af te ronden.
Met ‘The Time Machine’ en ‘Days of Future Past’ sluit Maiden het eerste deel van het album zelfverzekerd af. Geen hoogvliegers en ook geen duikvluchten. Het tweede deel van het album bestaat uit 4 songs waarvan er 3 ruim 10 minuten halen en begint met het 7 minuten durende emotionele ‘Darkest Hour’. Nee, het gaat hier niet om de kwantiteit van de aantal songs maar de uitgediepte composities die aansluiten bij het verhaal. Daar is oprichter Steve Harris met de band nog steeds een meester in. Dit laat de bassist ons met de intro van de juweeltjes ‘Death of The Celts’ en ‘The Parchment’ nog eens lichtjes weten. Origine lid Dave Murray heeft dit keer geen schrijfaandeel in het geheel geleverd, maar laat zijn kunsten op gitaar duidelijk horen.
Inmiddels is de luisteraar zo in de muziek gezogen dat deze op een andere wereld is. Met ‘Hell On Earth’ sluit de band het album af. Maar deze duurt net zo lang als 3 songs van een andere act. Het is de mix van prog, rock, metal wat tegenwoordig prima mee kan. Een act die jarenlang meegaat en nog de power heeft om hun kunstje te verfijnen tot een prachtig kunstwerk. Ok, de tijd zal moeten uitwijzen of dit album tijdloos wordt, zoals Powerslave, The Number of the Beast en Seven Son al zijn.
Dit album met uitgewerkte gitaarsongs zal de weg naar de fans weten te vinden. De afgehaakte fans moeten weer even proeven aan dit album en voor de mensen die eens een Maiden plaat willen proberen is het laatste deel (4 songs) zeker de moeite waard om The Expierence mee te beleven.
