Het succes van Taylor Swift komt niet zomaar uit de lucht vallen. Haar connectie met Aaron Dessner bracht de sound van The National in haar songs en dat werd haar nieuw succes. Nu heeft Dessner de Australische singer-singwriter Indigo Sparke onder zijn hoede genomen.

Dit talent wist vorig jaar al door te breken met haar debuutalbum. Haar toenmalige partner had dit album geproduceerd. Dat liep uiteindelijk uit op een hectische periode, kortom Hysteria. Dat is dan ook de basis voor haar nieuw album dat al heerlijk begint met ‘Blue’,  ‘Pressure In My Chest’ en ‘God Is A Woman’s Name’.  Het zijn songs van een ingetogen zangeres met een fluwelen stem.

Met ‘Pluto’ en ‘Sad Is Love’ is het alsof de ingetogen Swift haar album in de sfeer van haar folklore opneemt. De sound is vooral meeslepend mooi en haar teksten weten dieper te gaan. De ellende van huiselijk geweld, paniek in de nachtelijke uren en de ellende van het beëindigen van relaties.
De gekte in het  ‘Infinity Honey’ of de vernietiging gezongen op een mooi lief akoestisch liedje ‘Burn’. Het maakt het album meer dan leuk of aantrekkelijk. Misschien is de hoes niet even goed gekozen in de marketing maar het album is des te beter.