Hatchie – Giving The World Away
Al decennialang komt er goede muziek uit Down Under. Met het tweede volwaardige album Giving The World Away bewijst de Australische Hatchie dat ze geen eendagsvlieg is en zet ze een volgende stap in haar muzikale carrière.
Knipoog naar de jaren ’80
De 28-jarige Australische singer/songwriter vliegt met de hit-in-de-dop ‘Lights On’ uit de startblokken. Het uiterst catchy nummer dat al eerder als single is uitgebracht zorgt voor een spontane glimlach en de synths zorgen dat je als vanzelf terugkeer naar de jaren ’80. Vervolgens is daar nog zo’n sterk nummer; ‘This Enchanted’ klinkt iets spontaner door de tempowisselingen en ook hier zijn de synths nadrukkelijk aanwezig. Die knipoog naar de jaren ’80 is een beetje een rode draad door dit tweede album van Harriette Pilbeam alias Hatchie want de fijne melodie van ‘Twin’ doet misschien wel denken aan Tears For Fears. Overigens bewijst Hatchie over een meer dan aangename, stabiele stem te beschikken want juist daar tilt ze het album mee naar een hoger niveau. Centraal op het album vinden we de lekker dansbare titelsong terug en ook hier zorgt de dansbare beat voor een déja-vu naar de muziek van dé Australische diva Kylie Minogue.
Aangenaam verleidelijk
Giving The World Away heeft een warm geluid en een rijke productie, iets waarvoor producer Jorge Elbrecht (o.a. Jubilee) mede verantwoordelijk is. Het rustigere ‘Take My Hand’ is hier een sprekend voorbeeld en hier horen we Hatchie als het ware met de rem erop horen zingen. Het eindresultaat is echter wel aangenaam verleidelijk. En zo ontvouwt zich een verrassend en gevarieerd album waarbij Hatchie met haar stem een stevige maar krachtige stempel drukt. ‘The Rhythm’ met een strakke baslijn heeft enkele muzikale verrassingen en met ‘Don’t Leave Me In The Rain’ noemen we waarschijnlijk het beste nummer van het album. Het wiegende ‘Sunday Song’ is misschien iets té vrijblijvend maar dat vergeven we het aanstormende talent.
Je voelt de onzekerheid
Het succes van haar debuutalbum Keepsake uit 2019 heeft waarschijnlijk ook een rol gespeeld bij de totstandkoming van dit nieuwe album. Vanaf 2020 stond de wereld stil vanwege een pandemie en moest ze buiten de muziekscene haar geld verdienen maar toch waren er grote namen die haar wilden helpen met het schrijfproces. Zo was daar Dan Nigro die o.a. meeschreef aan ‘Quicksand’ en horen we “Beach-House” James Baron op ‘ Thinkin Of’. Niet alleen muzikaal zit het album goed in elkaar, ook blijkt dat Hatchie een goed tekstschrijfster is. Haar onzekerheid is bijvoorbeeld voelbaar als we haar “I used to think that this was something I could die for / I hate admitting to myself that I was never sure” horen zingen bij het eerder genoemde ‘Quicksand’. Bij de wat lome afsluiter ‘Til We Run Out Of Air’ zijn is daar nog één keer die succesvolle combinatie van synths en de zalvende stem van Hatchie. Een fijne popplaat. Veel luisterplezier.
