Ruim een half jaar na het titelloze debuut is Ghost Woman alweer terug met het nieuwe album Anne, If. De Canadese multi-instrumentalist Evan Uschenko, alias Ghost Woman, neemt ons weer enkele decennia mee terug in de tijd met een hele fijne blend van gitaarpop en garagerock.
Een analoog geluid
Na de korte, instrumentale opener ‘Welcome’ steekt de multi-instrumentalist Uschenko met de single ‘Broke’ direct van wal; meteen is daar de wat korrelige productie met een aangenaam groezelig klinkende gitaar, de drums prominent aanwezig en de wat echoënde stem van Evan Uschenko. De Canadees, die we nog kennen van zijn rol in de Michael Rault -Band, gebruikte voor de productie van dit nieuwe album o.a. een Tascam 388 recorder, waardoor het geheel een analoog en 60’s karakter meekrijgt. Deze sound met vaak een vette groove weet de Canadees op het hele album vast te houden zoals bij het hoekige ‘3 Weeks Straight’ en de ijzersterke titelsong.
The Stones, The Byrds en nog veel meer
Met die andere single ‘The End Of A Gun’ geeft Uschenko definitief zijn visitekaartje af en laat hij horen waar hij voor staat; fijne gitaarpop die analoog en puur klinkt en de subtiele gitaarriff doet ons zelfs terugdenken aan de beginperiode van The Rolling Stones. Maar iedereen die naar Anne, If luistert zal er vanuit zijn of haar perspectief in de sound van deze plaat wel een band uit de 60’s in kunnen herkennen. Mooi is het lome en broeierige ‘Lo Extrano’, terwijl door de in meerdere lagen opgenomen extra stem we bij ‘Arline’ aan de sound van The Byrds terugdenken. Naast de echoënde stem van Uschenko is er altijd die puur en wat rauw klinkende gitaar die absoluut de klankkleur van dit nieuwe album bepalen.
Een soort tijdmachine
Want zo blijft Anne, If een uiterst vermakelijk schijfje waar Uschnko dus het merendeel zelf heeft gedaan maar zo nu en dan wat assistentie heeft gehad. Het instrumentale ‘Street Meet’ pas prima en voelt als logisch, ‘Down Again’ kent iets meer venijn en urgentie en het is even schakelen als bij ‘Tripped’ gitarist Nick Hay de vocalen voor zijn rekening neemt. Qua sfeer en beleving wijzigt er overigens niets. Afsluiten doet Uschenko met het dromerige ‘So Long’, waar we naast subtiel gitaarspel hem wat horen neuriën. Eindresultaat is een ongedwongen en ongecompliceerde plaat die gewoon lekker weg luistert en die je in een soort van tijdmachine voor een kleine 30 minuten naar een ander universum stuurt. Veel luisterplezier!
