Het verhaal van de Zweedse rockband Ghost is zeker opmerkelijk te noemen. Inmiddels is Tobias Forge met zijn naamloze geesten naar de top gestegen. Met hun donkere Satanisch getinte teksten brengt hen van Opus Eponymous naar een mainstream rock album Skeletá.
Het zijn de album Meliora Cermony & Devotions en Prequelle die de band naar het grote publiek bracht. Met het recente Impera werd de kroon gevonden. Sinds 10 jaar is het helder dat Tobias Forge van Magna Carta Cartel de zanger is. Het succes van het recente album bracht hen de hits, prijzen en staat de band sterk genoeg om uit te groeien tot een top act.
Het nieuwe album brengt de ‘Guiding Lights’ om de juiste weg naar de top te vinden. Het album kent met ‘Peacefield’ als opener een vreedzaam gebaar. Een gebaar dat voor het grote publiek geldt om de laatste zieltjes te winnen die nog nodig zijn. Een verhaal over verdriet en drama van ‘Lachryma’ doet het altijd goed. Een sluwe zet om vervolgens de single ‘Satanized’ over de zieltjes te storten leid hen binnen in de donkere kamers. De aanstekelijke rocksongs liggen eerder in de lijn van de rocksound dat we in US kennen. Met de sound van Journey, KISS, Styx en andere AOR acts. Maar nu in een nieuw jasje zullen we maar zeggen. De metalsound horen we even in de gitaren van ‘Cenataph’ al blijft het een soort ‘Turbo Lover’ songs van Judas Priest. Ook hier werden de rock en metalfans verrast door een aanstekelijke poprock sound waar men de Priest niet goed in konden plaatsen.
Dit gebeurd met dit album van Ghost ook. Het wordt meer een poprock act met metal momenten. Het hoogte punt is ‘Messilia Amori’ waar spanning met bombastische momenten en dreunende beats gepaard gaan met Loverockets. ‘Marks of The Evil One’ kent weer een mainstream rocksound en is ‘Umbra’ wel een good old Ghost song met speelse spanning en een pakkend refrein.
Het album wordt weer afgerond met een moment van overdenking. ‘Excelsis’ waar de luisteraar weer even op de feiten wordt gedrukt dat iedereen gewoon dood gaat en een verleiding aangaat om mee te gaan naar over the rainbow.
Het album mist de spanning in de songs. Het is alsof de heren de plaats van KISS willen innemen met aanstekelijke poprocksongs en mee dreunende coupletten. Een soort moderne KISS, gemaskerd en leden onzichtbaar voor het grote publiek, maar wel met een daverde show en aanstekelijke songs.
