In 2016 maakten we kennis met de eigenzinnige Garrett T. Capps en met zijn Americana muziek waarin veel Amerikaanse muziekstromingen te herkennen zijn. Zijn liefde voor zijn geboortestad en -streek steekt hij niet onder stoelen of banken want op zijn debuutalbum Y Los Lonely Hipsters uit 2016 bracht hij met ‘Born In San Antone’ een ode aan zijn geboortestad San Antonio, Texas. Met zijn vierde album, met de alleszeggende titel I Love San Antone, dat deze week uitkwam is die trots onveranderd.
Trots
Austin is dan misschien de meest bekende muziekstad van Texas, het is duidelijk dat singer/songwriter Capps trots is op zijn eigen San Antonio. Zelf zegt hij hierover: “When I first started playing outside of San Antonio, I didn’t want to play ‘Born in San Antone’ because I thought it was just for the people of San Antonio and that only the people of San Antonio would like it”. Hij opent met het swingende en alleszeggende ‘I Like Austin, But I Love San Antone’, een heerlijk Rockabilly nummer met een soepel orgeltje waarvan je humeur absoluut opfleurt. Capps schakelt vervolgens meteen door met de Tex-Mex klassieker ‘Margarita, Margarita’ waar we Santiago Jiminez Jr. op accordeon horen. Op dit vierde album van Capps vinden we nog wat covers terug en de uitvoering van Jethro Tull’s ‘Locomotive Breath’, met prima gitaarwerk van de Texaan, kunnen we als meer dan geslaagd beschouwen. Ook trakteert hij ons nog op een soepele Americana-uitvoering van ‘Everybody I Know’, een nummer dat oorspronkelijk door Loudon Wainwright III werd geschreven. Leuk detail is dat hij dit nummer op het album zelf aankondigt als “This Is Gonna Be The Hit”!
Enkele covers
Maar het zijn niet alleen de covers die dit een prima album maken. ‘Never End’, met een accordeon zoals we dat ook kennen van E Street Band’s Danny Frederici, is een blijvertje en met het uptempo en olijk klinkende ‘Downtown, I’m Ready 2 Go’ is het lastig stilzitten. Capps bewijst met dit album dat hij veelzijdig kan zijn. Natuurlijk liggen zijn roots in de Country en Americana maar hij maakt regelmatig uitstapjes en met ‘The Devil Inside’ noemen we een ijzersterk nummer. Weer die accordeon, de “Fiddle” en een mooi resonerende gitaar zorgen voor het melancholieke karakter. Die al eerdergenoemde roots horen we dan uiteraard terug en met de treurige Countrywals ‘The Neon Luv Waltz’ waar we ook Kathryn Legendre horen en de Country-shuffle ‘The Highway 16 Shuffle. Met de vrolijke afsluiter ‘Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam’ waar we pook nog Augie Meyers en Los Texmaniacs horen overtuigt hij op geheel eigen wijze nog één keer.
Eindoordeel
Onbevangen, spontaan en oprecht zijn kernwoorden die blijven hangen na het beluisteren van dit vierde album van de Texaan Garrett T. Capps. Los van de covers die hij smaakvol neerzet is het een album waar een diversiteit aan Amerikaanse muziekstromingen samenkomen met Americana als verbindende factor. Een album dat absoluut voor een glimlach op je gezicht gaat zorgen.
