De Britse punkrockers van weleer weten na hun album Sticky nu een prachtig melodic rock album te brengen. Het mag dan ook een van de betere albums van Carter zijn en misschien wel het beste tot dusver.

Met een heerlijke opener ‘Honey’ kom je er direct al aardig in.
Het doet zo nu en dan denken aan de Manic Street Preachers wanneer we ‘Man of the Hour’ beluisteren.  De band blijft verrassen met ‘Can i Take You Home‘ en de harmonische vocalen die in de break zitten. Carter geeft aan dat het niet alleen maar gitaar werk meer hoeft te zijn en dat ze ook in de zang steppen hebben gemaakt.
Met de titel Dark Water is het album dit keer toegankelijker geworden. Met songs als ‘American Spirit’ en het vrolijker ‘Happier Days’ zijn de indie rocksongs melodieuzer geworden.  Met het zweverige mellow song ‘Queen of Hearts’ en de pianoballad ‘Sun Bright Golden Happening’ wordt het album divers.  Het tweede deel van het album kent een meer slepend karakter. Naast deze rustige songs is ‘Superstar’ lekker slepende powerrock en is ‘A Dark Rainbow’ na het iets mindere hectische ‘Self Love’ een heerlijke afsluiting van een mooi album.

Het album is niet iets nieuws maar een heerlijk album met mooie liedjes.