De singer-songwriter Fin Greenwall brengen we al enige jaren een warm hart toe. De man weet met zijn mooie integere stem en opzwepende sound in de songs een prachtige dimensie in de songs te maken.

Het nieuwe album kent dan ook een vertrouwd geluid. Als voormalige dj weet hij nu meer aandacht te geven aan de instrumenten. Hierin staat de gitaar centraal. Het album kent dan ook veel songs waarbij de intro vanuit de gitaar begint en de rest van de band daarna aansluit.
De mooie beeldende verhalen maken het album kleurrijk. Met ‘The Only Thing That Matters’ horen we de scherpe mondharmonica alsof Neil Young hier een aandeel in heeft. Met ‘What Would You Call Yourself’ als openingsnummer en ‘Be Forever Like A Curse’ als derde song is de opbouw van de song al voorspellend te noemen. Daar waar Fin met Guy Whittaker en Tim Thornton je langzaam laat hypnotiseren en na een half uur weer uit een trance laat ontwaken.

Daar waar de band voorheen in Berlijn hun albums opnam is Fin teruggekeerd naar zijn Cornwall, waar hij zich vestigde in een klein dorpje. ‘I Don’t See You Like Others’ is zelfs een lekker nummer met een pakkende deining. Al zijn de songs als ‘One Last Gift’  en ‘Don’t Forget To Leave You Well’ wel weer in het zelfde stramien als het eerste deel van het album.

Mooi en intens, goede verhalen met maatschappelijke teksten over vluchtelingen en wat er om hem heen gebeurd. Fin weet met dit album wel iets nieuws te brengen maar valt ook wat in herhaling.